Ewangelia św. Mateusza 18:16

18:16 Ale jeźli cię nie usłucha, przybierz do siebie jeszcze jednego albo dwóch, aby w uściech dwóch albo trzech świadków stanęło każde słowo.

Komentarz

• A jeśliby zaś nie usłuchał
  1. O ile problem nie jest poważny, sprawa powinna się zakończyć na etapie osobistego apelu do tego, który zbłądził, bez względu na to, czy słucha czy też nie, należy ustąpić.
  2. Samemu, prywatnie.
• Weź ze sobą
  1. Upewnij się, że sprawa jest wystarczająco istotna.
  2. Po rozważeniu tego z modlitwą.
  3. Jeżeli wymaga tego sytuacja, należy podjąć kolejne kroki.
• Jeszcze jednego lub dwóch
  1. Nieuprzedzonych braci, niekoniecznie starszych.
  2. Najlepiej, gdy jednym z tych dwóch jest starszy. Najpierw powinni się udać do starszych, a starszy będzie właściwą osobą, by przedstawić całą sprawę przed zborem.
  3. Wezwani powinni być „mądrymi” (1 Kor. 6:5), tak aby zarówno oskarżony jak i oskarżyciel mogli to zauważyć i aby ich rozstrzygnięcia mogły być przez nich przestrzegane i respektowane.
  4. Bez wyjaśniania im, o co chodzi w danej sprawie, zanim nie spotkają się z oskarżonym.
  5. Uczciwych, szanowanych ludzi w kościele, przyjaciół brata, który nas zranił.
• Była oparta
  1. Jeżeli świadkowie się z tobą nie zgadzają, musisz przyznać, że się pomyliłeś.
  2. Jeżeli jesteśmy w błędzie, musimy bardziej zwracać uwagę na naprawę samych siebie, niż innych.
  3. Jeżeli ich werdykt będzie niekorzystny dla skarżącego, powinno to zakończyć całą sprawę, a oskarżyciel winien uznać swój błąd. Jeżeli tego nie zrobi, znaczy to, że nie dążył do ustalenia prawdy, lecz sam osądził brata.