List św. Pawła do Rzymian 14:13

14:13 A tak już nie sądźmy jedni drugich; ale raczej to rozsądzajcie, abyście nie kładli obrażenia, ani dawali zgorszenia bratu.

Komentarz

• Przeto nie
  1. Nikt nie powinien usiłować wtrącać się w sprawy wolności sumienia i postępowania.
• Osądzajmy
  1. Potępiajmy.
  2. Apostoł nie miał na myśli tego, że bracia powinni poszukiwać okazji do wskazywania błędów w każdym słowie i czynie, lecz że powinni być tak przepełnieni miłością, aby sprawy trywialne były pomijane.
  3. Pan nie ustanawia niskiego standardu ani Jego zamiarem nie jest, aby ludzie lekko traktowali swe własne i cudze słabości oraz błędy. On ustanawia wysoki standard miłości, współczucia i dobroci.
  4. Nikt nie ma kompetencji, aby zakazywać małżeństwa, w sposób pośredni lub bezpośredni. Każdy z członków ludu Bożego powinien podjąć w tym temacie decyzję w harmonii ze swym własnym osądem i przekonaniami.
• Jedni drugich
  1. Sprawdzajmy sami siebie.
  2. Jeżeli ktoś chciałby oceniać innych według standardu doskonałości, oznacza to, że uznajemy ten wysoki standard, co daje Panu pełne prawo do ocenienia tej osoby według tego samego wysokiego standardu.
  3. Apostoł nie miał zamiaru wspierać działań zmierzających do wyszukiwania uchybień w sferach prywatnych, sposobie wykorzystywania czasu, pieniędzy, itp. Są to rzeczy zastrzeżone dla naszej służby i właściwych wolności sumienia.
• Ale raczej baczcie
  1. Z greckiego „krino”, sąd lub próba.
  2. Sprawdzajcie samych siebie. Jako wysłannicy Boży, służcie, wzmacniajcie, podtrzymujcie na duchu „stopy” Chrystusowe, niech każdy członek pomaga drugiemu, przygotowując Oblubienicę dla Oblubieńca.
• Aby nie dawać bratu
  1. To człowiek w ciele kładzie kamienie obrażenia na ścieżce świętych, a oni je usuwają. Albowiem aniołom swoim polecił, aby cię strzegli na wszystkich drogach twoich. Na rękach nosić cię będą, byś nie uraził o kamień nogi swojej. – Psalm 91:11-12.
• Powodu do upadku lub zgorszenia
  1. Rany, szkody lub przyczyny do zranienia sumienia.
  2. Do pychy, próżności lub jakiejkolwiek innej złej rzeczy.
  3. Żadne przejawy wyróżnień ani pochlebstw nie mogą być tolerowane w Ciele; co więcej, wielu zacnych członków Kościoła zostało pokonanych przez pochlebstwa – nienależną chwałę, czcigodny szacunek.
  4. Powinniśmy unikać wzajemnego potępiania się, unikać czynienia czegokolwiek, co mogłoby zniechęcić brata albo sprawić, że odpadnie od wiary; naszą powinnością jest natomiast zadowolenie we wzajemnym zachęcaniu się w czasie drogi.
  5. Nasza wolność w Chrystusie musi zadbać, aby inni nie zostali zranieni w czasie jej wykorzystywania; ponieważ zachowanie takie byłoby potępione przez nasze prawo miłości.
  6. Niektórzy, szczególnie doceniający wolność od Zakon, używali jej bezmyślnie ku szkodzie słabszych braci, którzy jeszcze nie nauczyli się tej wolności.
  7. Zauważyliśmy siłę pokuszeń w czasie Pamiątki, odpowiedzialność za „bycie obrażonym”. Czuwajmy i módlmy się za siebie i innych, nie rzucajmy kamieni obrażenia przed naszych braci.
  8. Ci, którzy rozsiewają zarazę i strzelają strzałami błędu, którzy rzucają kamienie obrażenia na ścieżkę, to ludzie w ciele; z kolei ci, których Bóg używa dla podnoszenia na duchu „stóp” Chrystusowych, to również narzędzia ludzkie.
  9. W rozważaniach na temat słów apostoła Pawła dotyczących zbroi oraz kwestii, w jakim duchu Chrześcijanin winien odnosić zwycięstwo, tekst ten jest wymieniony pod tytułem „Rozważcie wpływ na sumienia innych”.
  10. Przyczynianie się do upadku któregoś z Jego braci jest poważnym przestępstwem względem prawa miłości i Pańskiego nakazu, lecz naszym przestępstwem w Jego oczach byłoby również przyczynianie się do upadku innych.