List św. Pawła do Rzymian 15:1

15:1 A tak powinniśmy znosić, my, którzyśmy mocni, mdłości słabych, a nie podobać się samym sobie.

Komentarz

• Którzy jesteśmy mocni
  1. Intelektualnie, fizycznie i duchowo.
  2. Starsi, zarówno wiekiem jak i rozwojem w prawdzie.
  3. Nie ma wielu silnych; jest to dla nas napomnienie, abyśmy stawali się silni i pomocni dla słabszych braci w Kościele.
  4. Nie wszyscy są jednakowo silni w wierze, ale silniejszy nie powinien pogardzać słabszym. Św. Paweł pisze do silnych, ale zaleca im cierpliwość i rozwagę.
  5. Niektórzy z korynckich chrześcijan uważali, że nie ma znaczenia, czy biorą udział w mięsie ofiarowanym bałwanom, czy też nie, ponieważ mięso nie podlegało żadnym zmianom, a oni nie sympatyzowali z bałwochwalczymi praktykami.
  6. Nie wszyscy na tym świecie zostali w tym samym stopniu wyposażeni w zdolności poznawcze, rozumowania, rozsądzania. Silne zdolności intelektualne kreują naturalnych liderów.
• Winniśmy wziąć na siebie
  1. Silniejsi nie powinni lekceważyć słabości sumienia brata, lecz winni przyjąć go jak brata w ufności, że doświadczenie doprowadzi go do wolności, którą inni szybko osiągnęli.
  2. Jeżeli silniejszy brat za pomocą sarkazmu próbowałby zmusić słabszego do korzystania z wolności, z której nie zdaje on sobie sprawy, byłoby to nakłanianiem takiego do grzechu.
  3. Nie oznacza to, że nie powinniśmy później próbować pomagać takiemu bratu w pozbywaniu się jego słabości.
  4. Słabsi bracia powinni być pozostawieni wolności swych własnych sumień. Miłość i prawda mogą być wykorzystane w nadziei, że będą one dla nich nauką zmierzającą do ukazania im pełni przywilejów wolnych ludzi w Chrystusie.
  5. Czyńcie pokój pomiędzy braćmi.
  6. Jako że lud Boży ma ten skarb w naczyniach glinianych – 2 Kor. 4:7, które wszystkie są niedoskonałe w wyniku upadku, prawdziwa miłość powinna zaowocować w naszym zachowaniu skłonności do ograniczania się, abyśmy nie zranili ich słabości.
  7. Jeżeli chodzi o kwestię sprawiedliwości, prawo powinno kompensować nierówności upadłej natury; jednakże jedyną nadzieją w tej kwestii jest Tysiąclecie, kiedy to wielu zacznie poszukiwać prawdziwych bogactw.
  8. Naczelną zasadą w tym względzie jest prawo miłości, istota ducha Bożego.
• Ułomności
  1. W ciele Chrystusowym różne członki odziedziczyły słabości, z którymi muszą prowadzić walkę przez całe życie; kolidują one niekiedy z prawami i wygodami, zarówno innych braci, jak i ich samych.
  2. Silniejsi powinni wziąć na siebie ich trudności, a także niektóre ich upadki.
  3. Ich celem jest korzyść innych oraz ich samych, a zwłaszcza korzyść domu wiary.
  4. Celem silniejszego jest takie zwrócenie uwagi innych na ich słabości, aby ich nie obrazić ani nie zgorszyć.
  5. Nie wszyscy ludzie zostali oświeceni ewangelią i uwolnieni od przesądów; spożywanie mięsa ofiarowanego bałwanom wydawało się im popieraniem bałwochwalstwa.
  6. Apostoł zaleca wzrost takiemu bratu, który uważa, że znajduje się w więzach odnośnie mięsa lub święcenia dni sabatu; nie twierdzi on, że takie więzy są czymś słusznym, biorąc pod uwagę wolność, jaką mamy w Chrystusie.
• Słabych
  1. Intelektualnie, fizycznie i duchowo.
  2. Młodszych.
  3. Słabsi członkowie domu wiary winni być otoczeni opieką, miłością i pomocą, aby mogli wzrastać w Panu.
  4. Na samym początku wiara jest zawsze stosunkowo słaba, ale Bóg nie gardzi dniem małych początków: Trzciny nadłamanej nie dołamie, a lnu tlejącego nie zagasi – Mat. 12:20.
  5. Wystarczy wiedzieć, że Bóg przyjmuje nawet najsłabszego – słabego w wierze, skrępowanego więzami co do dni postu – który uważa, że wolą naszego Odkupiciela jest, aby pozostawać w więzach takich nakazów.
• Upodobania w sobie samych
  1. Zasady nie mogą być nigdy porzucone dla jakichkolwiek przyczyn; jednakże wolność i prawa osobiste mogą być często pominięte, z uwagi na korzyść innych i dla zadowolenia Bożego.
  2. Należy baczyć, aby inni nie zostali urażeni naszą wolnością w Chrystusie.
  3. Powinniśmy patrzeć dalej niż tylko z perspektywy naszych preferencji, starając się tak prowadzić nasze sprawy, aby były jak najbardziej pomocne dla braci.
  4. Zbyt często lud Boży utrzymuje społeczność z braćmi zbliżonymi do niego pod względem zachowań lub zaawansowania. Tymczasem, powinniśmy „przykrywać ułomności” słabych i tych, którzy znajdują się na bezdrożach.
  5. Apostoł nie twierdzi, że każdy powinien się na coś zdecydować i tego się trzymać, bez względu na to, czy jest to dobre, czy złe.
  6. Nie powinniśmy ograniczać się do zadowalania samych siebie, jeżeli chodzi o czas i miejsce nabożeństw.
  7. Starsi i diakoni powinni tak organizować nabożeństwa, aby pomagać całemu zborowi, który ma czas i możliwość, itp., aby wszyscy mieli poczucie, że nie ma miejsca na podział zboru.