Księga Psalmów - rozdział 49

49:1 Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego psalm.

49:2 Słuchajcie tego wszystkie narody; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkający na okręgu ziemi!

49:3 Tak z ludu pospolitego, jako z ludzi zacnych, tak bogaty jako ubogi!

49:4 Usta moje będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego roztropność.

49:5 Nakłonię do przypowieści ucha mego, wyłożę przy harfie zagadkę moję.

49:6 Przeczże się mam bać we złe dni, aby mię nieprawość tych, którzy mię depczą, miała ogarnąć?

49:7 Którzy ufają bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się.

49:8 Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu jego zań.

49:9 (Albowiem drogi jest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki.)

49:10 Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu.

49:11 Bo widzimy, iż i mądrzy umierają, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiają, obcym bogactwa swoje.

49:12 Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwają od narodu do narodu; przetoż je nazywają od imion swych na ziemi.

49:13 Ale człowiek we czci nie zostaje, podobnym będąc bydlętom, które giną.

49:14 Takowa myśl ich głupstwem ich jest, a przecież potomkowie ich pochwalają to usty swemi. Sela.

49:15 Jako owce w grobie złożeni będą, śmierć ich strawi; ale sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku, a kształt ich zniszczony będzie w grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego.

49:16 Ale Bóg wykupi duszę moję z mocy grobu, gdy mię przyjmie. Sela.

49:17 Nie bójże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu jego.

49:18 Bo umierając nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława jego.

49:19 A choć duszy swej za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:

49:20 Przecież musi iść za rodziną ojców swych, a na wieki nie ogląda światłości.

49:21 Owóż człowiek, który jest we czci, a nie zrozumiewa tego, podobny jest bydlętom, które giną.