Księga Psalmów - rozdział 107

107:1 Wysławiajcie Pana: albowiem dobry; albowiem na wieki miłosierdzie jego.

107:2 Niech o tem powiedzą ci, których odkupił Pan, jako ich wykupił z ręki nieprzyjacielskiej,

107:3 A zgromadził ich z ziem, od wschodu i od zachodu, od północy i od morza.

107:4 Błądzili po puszczy, po pustyni bezdrożnej, miasta dla mieszkania nie znajdując.

107:5 Byli głodnymi i pragnącymi, aż w nich omdlewała dusza ich.

107:6 A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisku ich wyrywał ich;

107:7 I prowadził ich drogą prostą, aby przyszli do miasta, w któremby mieszkali.

107:8 Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi:

107:9 Iż napoił duszę pragnącą, a duszę zgłodniałą napełnił dobrami.

107:10 Którzy siedzą w ciemności i w cieniu śmierci, ściśnieni będąc nędzą i żelazem,

107:11 Przeto, że byli odpornymi wyrokom Bożym, a radą Najwyższego pogardzili;

107:12 Dla czego poniżył biedą serce ich; upadli, a nie był, ktoby ratował.

107:13 A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawiał ich.

107:14 Wywodził ich z ciemności, i z cienia śmierci, a związki ich potargał.

107:15 Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi.

107:16 Przeto, że kruszy bramy miedziane, a zawory żelazne rąbie.

107:17 Szaleni dla drogi przewrotności swojej, i dla nieprawości swej utrapieni bywają.

107:18 Wszelki pokarm brzydzi sobie dusza ich, aż się przybliżają do bram śmierci.

107:19 Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich.

107:20 Posyła słowo swe, i uzdrawia ich,a wybawia ich z grobu.

107:21 Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi;

107:22 I ofiarując ofiary chwały, niech opowiadają sprawy jego z wesołem śpiewaniem.

107:23 Którzy się pławią na morzu w okrętach, pracujący na wodach wielkich:

107:24 Ci widują sprawy Pańskie, i dziwy jego na głębi.

107:25 Jako jedno rzecze, wnet powstanie wiatr gwałtowny, a podnoszą się nawałności morskie.

107:26 Wstępują aż ku niebu, i zaś zstępują do przepaści, tak, iż się dusza ich w niebezpieczeństwie rozpływa.

107:27 Bywają miotani, a potaczają się jako pijany, a wszystka umiejętność ich niszczeje.

107:28 Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich.

107:29 Obraca burzę w ciszę, tak, że umilkną nawałności ich.

107:30 I weselą się, że ucichło; a tak przywodzi ich do portu pożądanego.

107:31 Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi.

107:32 Niech go wywyższają w zgromadzeniu ludu, a w radzie starców niechaj go chwalą.

107:33 Obraca rzeki w pustynię, a potoki wód w suszę;

107:34 Ziemię urodzajną obraca w niepłodną dla złości tych, którzy w niej mieszkają.

107:35 Pustynie obraca w jeziora, a ziemię suchą w strumienie wód.

107:36 I osadza w nich głodnych, aby zakładali miasta ku mieszkaniu;

107:37 Którzy posiewają pole, a sadzą winnice, i zgromadzają sobie pożytek z urodzaju.

107:38 Takci im on błogosławi, że się bardzo rozmnażają, a dobytku ich nie umniejsza.

107:39 Ale podczas umniejszeni i poniżeni bywają okrucieństwem, nędzą, i utrapieniem;

107:40 Gdy wylewa wzgardę na książąt, dopuszczając, aby błądzili po puszczy bezdrożnej.

107:41 Onci nędznego z utrapienia podnosi, i rozmnaża rodzinę jego jako trzodę.

107:42 To widząc uprzejmi rozweselą się, a wszelka nieprawość zatka usta swe.

107:43 Ale któż jest tak mądry, aby to upatrywał, i wyrozumiewał wszystkie litości Pańskie?