List do Hebrajczyków

Rozdziały

1 • 2 • 3 • 4 • 5 • 6 • 7 • 8 • 9 • 10 • 11 • 12 • 13

Opis księgi

List do Hebrajczyków napisany został do „dwunastu plemion stale służących Bogu”, mających nadzieję, w szczególności do prawdziwych Izraelitów, którzy przyjęli Chrystusa. Ma on również zastosowanie do tych wszystkich z pogan, którzy zostali wszczepieni w Boże obietnice dane Abrahamowi, poprzez związek z Chrystusem, jako prawdziwe, wierne „nasienie”.

Aby zrozumieć potrzebę istnienia Listu do Hebrajczyków, musimy cofnąć się w myślach do czasów apostolskich i wyobrazić sobie, że żyjemy w tamtym okresie i warunkach. Kwestia Przymierza Zakonu była palącym problemem dla ówczesnego Kościoła, nie tylko dla Żydów, ale również dla pogan. Trudno było, zwłaszcza tym pierwszym, zrozumieć, że Przymierze Zakonu nie było konieczne dla poganina, aby ten za pośrednictwem Chrystusa mógł uzyskać dostęp do przymierza Abrahama, łatwiej niż Żydzi. Mając na celu zwalczenie tego poważnego błędu, apostoł Paweł napisał List do Hebrajczyków. Stanowił on z pewnością cenną lekturę również dla pogan, ale jego szczególnymi adresatami byli Żydzi, z uwagi na ich głębokie przywiązanie do prawa Zakonu, spod którego przemożnego wpływu nie byli w stanie się samodzielnie wyzwolić. List do Żydów został napisany, by udowodnić, że za pośrednictwem działalności Jezusa w czasie dnia Pięćdziesiątnicy rozpoczęła się całkowicie nowa dyspensacja łaski, a nie uczynków.

Apostoł Paweł, albo ktokolwiek inny, kto jest autorem tego listu, zaadresował go do Kościoła. Wydaje się, że list jest napisany głównie z myślą o nawróconych [Żydzi|Żydach]], którym znane były pisma Starego Testamentu. Są w nim zawarte gorliwe napomnienia do wiernego trwania przy Panu oraz głęboka argumentacja mająca służyć naszemu wzmocnieniu.

List do Hebrajczyków nie zawiera podpisu ani też jego autor w żaden sposób się nie identyfikuje, jak tylko za pomocą swego stylu, logiki rozumowania, głębokości prowadzonej analizy przedmiotu oraz szerokiej znajomości Boskiego Planu. Wszystkie te cechy wskazują na apostoła Pawła jako autora listu. Kto oprócz niego mógłby go napisać? Nie jest on adresowany do Żydów z zamiarem nawrócenia tych, którzy nie wierzyli w Chrystusa, lecz do Hebrajczyków, czyli tych, którzy byli dziećmi Abrahama według ciała, ale przyjęli Chrystusa. Zamiarem apostoła było wzmocnienie i utwierdzenie wiary takich osób (a pośrednio także wszystkich tych, którzy mogli przyjść do podobnego poznania w kwestii relacji Boga z Izraelem). Celem listu jest pokazanie, że nowa dyspensacja nie odrzuca starej, lecz jest kolejnym krokiem naprzód, który został uczyniony, ponieważ nadszedł na to właściwy czas. System żydowski nie został odrzucony, gdyż był Bożą instytucją i posiadał należne mu miejsce. Z kolei wszelkie elementy nowej dyspensacji miały swe odpowiedniki w elementach starej, lecz na wyższym poziomie.