Przypowieści Salomona - rozdział 20

20:1 Wino czyni pośmiewcę, a napój mocny zwajcę; przetoż każdy, co się w nim kocha, nie bywa mądrym.

20:2 Strach królewski jest jako, ryk lwięcia; kto go rozgniewa, grzeszy przeciwko duszy swojej.

20:3 Uczciwa rzecz każdemu, poprzestać zwady; ale głupim jest, co się w nią wdaje.

20:4 Dla zimna leniwy nie orze; przetoż żebrać będzie we żniwa, ale nic nie otrzyma.

20:5 Rada w sercu męża jest jako woda głęboka: jednak mąż rozumny naczerpnie jej.

20:6 Większa część ludzi przechwala się uczynnością swoją; ale w samej rzeczy, któż takiego znajdzie?

20:7 Sprawiedliwy chodzi w uprzejmości swojej; błogosławieni synowie jego po nim.

20:8 Król siedząc na stolicy sądowej rozgania oczyma swemi wszystko złe.

20:9 Któż rzecze: Oczyściłem serce moje? czystym jest od grzechu mego?

20:10 Dwojaki gwicht i dwojaka miara, to oboje obrzydliwością jest Panu.

20:11 Po zabawach swych poznane bywa i dziecię, jeźli czysty i prawy uczynek jego.

20:12 Ucho, które słyszy, i oko, które widzi, Pan to oboje uczynił.

20:13 Nie kochaj się w spaniu, byś snać nie zubożał, otwórz oczy swoje, a nasycisz się chlebem.

20:14 Złe to, złe to, mówi ten, co kupuje, a odszedłszy, ali się chlubi.

20:15 Wargi umiejętne są jako złoto i obfitość pereł, i kosztowne klejnoty.

20:16 Weźmij szatę tego, któryć ręczył za obcego; a od tego, który ręczył za cudzoziemkę, weźmij zastaw jego.

20:17 Smaczny jest drugiemu chleb kłamstwa; ale potem piaskiem napełnione będą usta jego.

20:18 Myśli radami utwierdzaj, a wojnę prowadź opatrznie.

20:19 Kto objawia tajemnicę, zdradliwie się obchodzi; przetoż z tymy, którzy pochlebiają wargami swemi, nie miej towarzystwa.

20:20 Kto złorzeczy ojcu swemu albo matce swojej, zgaśnie pochodnia jego w gęstych ciemnościach.

20:21 Dziedzictwu prędko z początku nabytemu naostatek błogosławić nie będą.

20:22 Nie mów: Oddam złem. Oczekuj na Pana, a wybawi cię.

20:23 Obrzydliwością Panu dwojaki gwicht, a szale fałszywe nie podobają mu się.

20:24 Od Pana bywają sprawowane drogi męża; ale człowiek jakoż zrozumie drogę jego?

20:25 Pożreć rzecz poświęconą, jest człowiekowi sidłem; a poślubiwszy co, tego zaś szukać, jakoby tego ujść.

20:26 Król mądry rozprasza niezbożnych, i przywodzi na nich pomstę.

20:27 Dusza ludzka jest pochodnią Pańską, która doświadcza wszystkich skrytości wnętrznych.

20:28 Miłosierdzie i prawda króla strzegą, a stolica jego miłosierdziem wsparta bywa.

20:29 Ozdoba młodzieńców jest siła ich, a sędziwość poczciwością starców.

20:30 Złemu są lekarstwem siności ran, i razy przenikające do wnętrzności żywota jego.