Przypowieści Salomona - rozdział 31

31:1 Te są słowa Lemuela króla, i zebranie mów, któremi go ćwiczyła matka jego. 31:2 Cóż rzekę, synu mój? cóż rzekę, synu żywota mego? i cóż rzekę, synu ślubów moich? 31:3 Nie dawaj niewiastom siły twojej, ani dróg twoich tym, którzy do zginienia królów przywodzą. 31:4 Nie królom, o Lemuelu! nie królom należy pić wino, a nie panom bawić się napojem mocnym; 31:5 By snać pijąc nie zapomniał na ustawy, a nie odmienił spraw wszystkich ludzi uciśnionych. 31:6 Dajcie napój mocny ginącemu, a wino tym, którzy są ducha sfrasowanego. 31:7 Niech się napije, a zapomni ubóstwa swego, a na utrapienie swoje niech więcej nie wspomni. 31:8 Otwórz usta swe za niemym w sprawie wszystkich osądzonych na śmierć. 31:9 Otwórz usta swe, sądź sprawiedliwie, a podejmij się sprawy ubogiego i nędznego. 31:10 Któż znajdzie niewiastę stateczną, gdyż nad perły daleko większa jest cena jej? 31:11 Serce męża jej ufa jej, a na korzyściach schodzić mu nie będzie. 31:12 Dobrze mu czyni,a nie źle, po wszystkie dni żywota swego. 31:13 Szuka wełny i lnu, a pracuje ochotnie rękami swemi. 31:14 Podobna jest okrętom kupieckim; z daleka przywodzi żywność swoję. 31:15 I wstaje bardzo rano, a daje pokarm czeladzi swej, a obrok słuszny dziewkom swym. 31:16 Obmyśla rolę, i ujmuje ją; z zarobku rąk swoich szczepi winnice. 31:17 Przepasuje mocą biodra swe, a posila ramiona swoje. 31:18 Doświadcza, że jest dobra skrzętność jej, a nie gaśnie w nocy pochodnia jej. 31:19 Ręce swoje obraca do kądzieli, a palcami swemi trzyma wrzeciono. 31:20 Rękę swą otwiera ubogiemu, a ręce swoje wyciąga ku nędznemu. 31:21 Nie boi się o czeladź swoję czasu śniegu; albowiem wszystka czeladź jej obłoczy się w szatę dwoistą. 31:22 Kobierce sobie robi; płótno subtelne i szarłat jest odzieniem jej. 31:23 Znaczny jest w bramach mąż jej, gdy siedzi między starszymi ziemi. 31:24 Płótno robi, i sprzedaje, także pasy sprzedaje kupcowi. 31:25 Moc i przystojność jest odzieniem jej; nie frasuje się o czasy przyszłe. 31:26 Mądrze otwiera usta swe, a nauka miłosierdzia jest na języku jej. 31:27 Dogląda rządu w domu swym, a chleba próżnując nie je. 31:28 Powstawszy synowie jej błogosławią jej; także i mąż jej chwali ją, 31:29 Mówiąc: Wiele niewiast grzecznie sobie poczynały; ale je ty przechodzisz wszystkie. 31:30 Omylna jest wdzięczność, i marna piękność; ale niewiasta, która się Pana boi, ta pochwały godna. 31:31 Dajcie jej z owocu ręku jej, a niechaj ją chwalą w bramach uczynki jej.