Księga Joba - rozdział 29

29:1 Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł: 29:2 Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł; 29:3 Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności; 29:4 Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim; 29:5 Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje; 29:6 Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy; 29:7 Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję. 29:8 Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali. 29:9 Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje. 29:10 Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał. 29:11 Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo, 29:12 Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika. 29:13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem. 29:14 W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona. 29:15 Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu. 29:16 Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się. 29:17 I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup. 29:18 Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje. 29:19 Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich. 29:20 Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się. 29:21 Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję. 29:22 Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja. 29:23 Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny. 29:24 Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali. 29:25 Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.