Przypowieści Salomona - rozdział 1

1:1 Przypowieści Salomona, syna Dawidowego, króla Izraelskiego, 1:2 Dla poznania mądrości i ćwiczenia, ku wyrozumieniu powieści roztropnych; 1:3 Dla pojęcia ćwiczenia w rozumie, w sprawiedliwości, w sądzie i w prawości; 1:4 Dla podania prostakom ostrożności, młodemu umiejętności, i opatrzności. 1:5 Tych gdy mądry słuchać będzie, przybędzie mu nauki, a roztropny w radach opatrzniejszy będzie, 1:6 Aby zrozumiał przypowieści, i wykłady ich, słowa mądrych i zagadki ich. 1:7 Bojaźń Pańska jest początkiem umiejętności; ale głupi mądrością i ćwiczeniem gardzą. 1:8 Słuchaj, synu mój! ćwiczenia ojca twego, a nie opuszczaj nauki matki twojej. 1:9 Bo to przyda wdzięczności głowie twojej, i będzie łańcuchem kosztownym szyi twojej. 1:10 Synu mój! jeżliby cię namawiali grzesznicy, nie przyzwalaj. 1:11 Jeźlićby rzekli: Pójdź z nami, czyhajmy na krew, zasadźmy się na niewinnego bez przyczyny; 1:12 Pożremyż ich żywo, jako grób, a całkiem, jako zstępujących w dół; 1:13 Wszelkiej majętności kosztownej nabędziemy, napełnimy domy nasze korzyścią; 1:14 Rzuć między nas los twój; mieszek jeden wszyscy mieć będziemy. 1:15 Synu mójâ nie chodźże z nimi w drogę; zawściągnij nogi twojej od ścieżek ich. 1:16 Albowiem nogi ich ku złemu bieżą, i spieszą się na wylanie krwi. 1:17 Bo jako próżno zastawiają sieci przed oczyma wszelkiego ptaka skrzydlastego: 1:18 Tak i ci na krew swoję czyhają, a zasadzają się na duszę swoję. 1:19 Takieć są ścieszki każdego czyhającego na zysk, który duszę pana swego odbiera. 1:20 Mądrość na dworzu woła, głos swój na ulicach wydaje. 1:21 W największym zgiełku woła, u wrót bram, w miastach powieści swoje opowiada, mówiąc: 1:22 Prostacy! dokądże się kochać będziecie w prostocie? a naśmiewcy pośmiewisko miłować będziecie? a głupi nienawidzieć umiejętności będziecie? 1:23 Nawróćcież się na karanie moje; oto wam wydam ducha mojego, a podam wam do znajomości słowa moje. 1:24 Ponieważem wołała, a nie chcieliście; wyciągałam rękę moję, a nie był, ktoby uważał; 1:25 Owszem odrzuciliście wszystkę radę moję, a karności mojej nie chcieliście przyjąć; 1:26 Przetoż ja w zginieniu waszem śmiać się będę, będę z was szydziła, gdy przyjdzie, czego się strachacie. 1:27 Gdy przyjdzie jako spustoszenie, czego się strachacie, i gdy zginienie wasze przypadnie jako wicher, gdy przyjdzie na was ucisk i utrapienie; 1:28 Tedy mię wzywać będą, a nie nie wysłucham; szukać mię będą z poranku, a nie znajdą mię. 1:29 Przeto, iż mieli w nienawiści umiejętność, a bojaźni Pańskiej nie obrali sobie, 1:30 Ani przestawali na radzie mijej, ale gardzili wszelką karnością moją: 1:31 Przetoż będą używać owocu dróg swoich, a radami swemi nasyceni będą. 1:32 Bo odwrócenie prostaków pozabija ich, a szczęście głupich wytraci ich. 1:33 Ale kto mię słucha, bezpiecznie mieszkać będzie, a będzie wolny od strachu złych rzeczy.