List św. Pawła do Rzymian 5:17

5:17 Albowiem jeźli dla jednego upadku śmierć królowała przez jednego, daleko więcej, którzy obfitość onej łaski i dar sprawiedliwości przyjmują, w żywocie królować będą przez tegoż jednego Jezusa Chrystusa.

Komentarz

• Śmierć
  1. Bóg zawyrokował śmierć jako karę za grzech.
  2. Wyrok śmierci – wymarcie.
  3. Z wszystkimi towarzyszącymi troskami i problemami jest sprawiedliwą karą za grzech.
  4. Narażenie na anomalie natury, takie jak trzęsienia ziemi, cyklony, jest częścią przekleństwa.
  5. Grzech indywidualny nie ma nic wspólnego ze śmiercią dziedziczną, za wyjątkiem przypadku Adama.
• Zapanowała przez jednego
  1. Przez Adama.
  2. Nad wszystkimi, na 6000 lat.
  3. Minione 6000 lat było czasem umierania, kiedy to królowała śmierć.
  4. Bóg przewidział rezultat pozostawienia Adama jego własnej wolnej woli – że wobec braku doświadczenia nie zechce podporządkować swej woli zamiarom Stworzyciela.
• Obfitość łaski
  1. Boskiej łaski.
• Usprawiedliwienia
  1. Sprawiedliwości Chrystusowej przypisanej nam przez wiarę.
• Królować będą
  1. Tak jak grzech i śmierć królowały przez minione 6000 lat, tak wkrótce łaska i prawda będą królowały w sprawiedliwości i życiu.
  2. Królowanie sprawiedliwości i życia zastąpi obecne rządy grzechu i śmierci.
  3. W czasie swego królestwa zniszczy On śmierć Adamową.
• W życiu
  1. Tysiącletnie królowanie Chrystusa będzie czasem powrotu do życia, kiedy to królować będzie życie.
  2. Ojciec Adam będzie jednym z ostatnich, jacy wzbudzeni będą ze snu śmierci.
  3. Wieczne życie.
• Przez jednego, Jezusa Chrystusa
  1. Który zapłacił pełną, odpowiednią cenę.
  2. Który w całości wyeliminuje grzech z naszej natury tak, że człowiek osiągnie faktyczną sprawiedliwość.
  3. Przez swą śmierć zniszczył wrogość (przekleństwo) wszystkich, którzy byli przeklęci w wyniku nieposłuszeństwa pierwszego człowieka.
  4. Jezus nie odkupił nikogo od drugiej śmierci, okup został złożony jedynie w rozliczeniu śmierci Adamowej.
  5. Pokazując jak szerokie fundamenty położone zostały w okupie, dokonanym za wszystkich przez drugiego doskonałego człowieka, mimo iż wszyscy zostali objęci wyrokiem poprzez pierwszego doskonałego człowieka.