Ewangelia św. Mateusza 14:9

14:9 I zasmucił się król; ale dla przysięgi i dla spółsiedzących kazał jej dać.

Komentarz

• I zasmucił się król
  1. Miał jeszcze resztki sumienia.
  2. Możemy być pewni, iż jego sercem nieraz targały rozterki dotyczące niesprawiedliwości popełnionej przeciwko wybrańcowi Pańskiemu, przeciwko prorokowi.
  3. Nie możemy wnioskować z tego opisu, że miała miejsce jakaś pokuta z jego strony, lecz jedynie, iż ta sprawa była niezgodna z jego uczuciami i planami.
  4. Ludzie czynią rzeczy, o których wiedzą, że są błędne, gwałcące ich sumienia, a później tego żałują; lecz nie jest to smutek Boży, ponieważ smutek, jaki znajduje uznanie u Boga, prowadzi do pokuty.
• Ale ze względu na przysięgę
  1. Lęk przed ludźmi nastawia na człowieka sidła. – Przyp. 29:25
  2. To, co u ludzi jest wyniosłe, obrzydliwością jest przed Bogiem. – Łuk. 16:15
  3. Z powodu dumy.
• Kazał jej dać
  1. Był to postępek, który przyczynił się później do jego wygnania, razem z Herodiadą.