List św. Pawła do Rzymian 8:9

8:9 Lecz wy nie jesteście w ciele, ale w duchu, gdyż Duch Boży mieszka w was: a jeźli kto Ducha Chrystusowego nie ma, ten nie jest jego.

Komentarz

• Wy nie jesteście
  1. Kościół.
  2. Poświęceni.
  3. Uznani z Bożego punktu widzenia.
  4. W każdym przypadku Boży sprawdzian nie dotyczy naszego ciała, które zostało uznane za niedoskonałe, wobec czego jest pomijane w tym sprawdzianie i uznawane za martwe.
• W ciele
  1. Ludzkim.
  2. Stara natura.
  3. Jesteśmy uznani za martwych, jeżeli chodzi o ludzkie ciało, gdyż zostaliśmy ofiarowani z Chrystusem.
  4. Bóg nie spogląda na nasze niedoskonałe ciało.
  5. Nasze naturalne ciało nie już dłużej nami.
  6. Uznani za martwych, codziennie umierający dla cielesnej ludzkiej natury.
  7. Nie możemy mylić nowych stworzeń i zbyt blisko identyfikować ich z ciałem.
  8. Dlatego już odtąd nikogo nie znamy według ciała – 2 Kor. 5:16.
• Lecz w Duchu
  1. Nowe Stworzenia w Chrystusie Jezusie.
  2. Może się to okazać katastrofalne w skutkach dla cielesnych celów osób poczętych z ducha, lecz pamiętają one, że żaden zewnętrzny wpływ nie może zaprzepaścić ich prawdziwych celów jako Nowych Stworzeń.
  3. Ci, w których kiedykolwiek rozpoczęło się dobre dzieło Ducha, są zaliczani do strony życia, jako wzbudzeni z Chrystusem – Kol. 3:1.
• Duch Boży
  1. Zmysł, dyspozycja albo duch świętości.
  2. Od Boga.
  3. Zobrazowany w Miejscu Świętym Przybytku, przedstawiający Kościół, lecz nie w jego ziemskiej fazie, lecz w stanie duchowym.
  4. Poziom M na wykresie Planu Wieków, poziom spłodzenia z ducha świętego.
• Mieszka w was
  1. Bóg za pośrednictwem swego ducha działa w nas wedle swej woli i swego upodobania.
  2. Doprowadzając każdą władzę ciała do uległości.
  3. Ciało jest sługą Nowego Stworzenia.
• Jeśli zaś kto nie ma
  1. W jakiejś mierze.
  2. Na ile Przeciwnik będzie w stanie zaszczepić w nas złego ducha i pozbawić nas ducha świętego, na tyle będzie nas oddzielał, zrażał do Pana.
• Ducha Chrystusowego
  1. Ten sam duch święty, usposobienie Ojca, jakie działało w naszym Panu.
  2. W poświęceniu.
  3. Usposobienie Chrystusowe, miłość.
  4. Duch ten przejawia się poprzez pokorę, łagodność, cierpliwość, dobroć, miłość.
  5. Odnowiony umysł.
  6. Duch zupełnej uległości wobec woli Ojca.
  7. Jedność z Panem, jedność serca, jedność woli.
  8. Który cieszy się z naprawy grzesznika na którymkolwiek etapie postępowania opisanego w Mat. 18:15-18.
  9. Nie możemy współczuć upadłej ludzkiej naturze, jej pragnieniom i ambicjom.
  10. Osoby światowe mogą zaobserwować wpływ ewangelii na życie profesorów, zanim zwrócą baczniejszą uwagę na jej treść.
  11. Walczące królestwa nie przejawiają tego ducha i nie są Jego.
  12. Duch święty lub zmysł nie powinien być mylony z owocami ducha lub darami ducha.
  13. Wypatrujemy dowodów na działanie ducha Pańskiego w usposobieniu, charakterze wszystkich tych, którzy uważają się za Jego członków.
  14. Nie znajdziemy ducha Mistrza dokładnie powielonego w członkach prawdziwego Kościoła; znajdziemy natomiast pewną miarę tego ducha w każdym członku.
  15. Ta miłość może mieć różne stopnie, lecz ona musi być nasza w pewnym stopniu, o ile należymy do Pana.
• Ten nie jest jego
  1. I nie ma parakletos (z greckiego), Boskiej pomocy.
  2. Nie należy do Ciała Chrystusowego.
  3. Osoba nie będąca Jego z pewnością nie dostąpi udziału w owocach i łaskach ducha w obecnym czasie ani w drogocennych błogosławieństwach Boskiej opatrzności należących jeszcze do przyszłości.
  4. A w związku z tym nie będzie miał udziału w królestwie, bez względu na mniejsze błogosławieństwa, jakie otrzymał w związku z karaniem i chłostą.
  5. Nikt nie zostanie uznany za godnego życia wiecznego, o ile nie będzie miał ducha Chrystusowego.
  6. Ktokolwiek nie oddał swej woli Panu, ten nie jest Jego dzieckiem.
  7. W razie zupełnego braku ducha Chrystusowego.
  8. Ponieważ te rzeczy, które Pan miłuje, są obrzydliwością dla świata, zaś ci, którzy mają upodobanie i praktykują takie rzeczy, tracą Jego społeczność, nie mają oni Jego ducha.
  9. Zależy to od nas, a w większości od sposobu, w jaki wykorzystujemy środki, jakie Bóg nam dostarczył.