List św. Pawła do Rzymian 8:17

8:17 A jeźliż dziećmi, tedy i dziedzicami, dziedzicami wprawdzie Bożymi, a spółdziedzicami Chrystusowymi, jeźli tylko z nim cierpimy, abyśmy też z nim byli uwielbieni.

Komentarz

• A jeśli dziećmi
  1. Gdy spłodzeni z ducha świętego, aby byli dziećmi Bożymi.
  2. Uczynieni takimi przez okazanie Boskiej władzy, która zaprzecza wszelkim teoriom ewolucji.
  3. Jesteśmy zobowiązani przyjmować wszystkie nasze doświadczenia jako pochodzące od Jego opatrzności.
  4. Jedynym, który został bezpośrednio spłodzony, był Jezus.
  5. Dziećmi Bożymi.
  6. Wierni Wieku Ewangelii nie są dziećmi Chrystusa, lecz dziećmi Jego Ojca, spłodzonymi z ducha Ojca i natury Ojca.
  7. Od czasu Pięćdziesiątnicy i później, byli oni dziećmi Bożymi.
• To i dziedzicami
  1. Jezus, jako Głowa oraz Kościół, Jego Ciało tworzą rzeczywiste, duchowe nasienie Abrahama – Gal. 3:29.
  2. Synowie mają prawo do rzeczy, jakie Ojciec przygotował dla swych dzieci.
• Dziedzicami Bożymi
  1. Korona chwały została odłożona dla każdego dziecka Bożego.
  2. Bóg ma w posiadaniu i pragnie udzielać przymiotu Boskiej natury i zaszczytów Królestwa.
  3. Obietnica Abrahamowa.
  4. Nie ma nic takiego we wszystkich powieściach i książkach świata, co by w jakimkolwiek stopniu równało się z cudem wspaniałej łaski Bożej, jaka jest udziałem poświęconych wierzących wieku Ewangelii.
  5. Okazana została równość miłości Ojca do nas jak do Chrystusa.
• A współdziedzicami
  1. Określanymi inaczej jako Oblubienica, małżonka Baranka.
  2. Jedyne wezwanie głoszone w czasie Wieku Ewangelii.
  3. Wysokie powołanie Kościoła Wieku Ewangelii.
  4. Przyjęcie za dzieci do rodziny Bożej.
  5. Współuczestnicy z Jezusem w Boskiej naturze (2 Piotra 1:4.
  6. Mamy brać z Nim udział we wszystkim, co posiada.
  7. Pod każdym względem, w cierpieniach, samozaparciu, prześladowaniach i ofiarach obecnego życia, a także w chwale, zaszczytach i nieśmiertelności przyszłego życia.
  8. Wszystkich rzeczy (Hebr. 1:2).
  9. Otrzymanie chwały i czci, i nieśmiertelności – Rzym. 2:7.
  10. W rządach Królestwa Tysiącletniego.
• Jeśli tylko
  1. I tylko wtedy.
  2. Nasze królowanie z Chrystusem zależy od wierności w Jego służbie.
• Razem z nim
  1. Doświadczyć wraz z nim chrztu śmierci jako członkowie Jego Ciała.
  2. Dopóki Przymierze nie zostanie wiernie zakończone w śmierci.
  3. Co zostało przedstawione przez ofiarowanie kozła Pańskiego z cielcem.
  4. W przypadku naszego Pana było niezbędne, aby cierpiał, zanim wszedł do chwały.
  5. Zawsze śmierć Jezusa na ciele swoim noszący – 2 Kor. 4:10); Jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się – 1 Piotra 4:13; Uczestniczyć w cierpieniach jego, stając się podobnym do niego w jego śmierci – Filip. 3:10.
  6. Dopełniam na ciele moim niedostatku udręk Chrystusowych – Kol. 1:24.
• Cierpimy
  1. Śmierć.
  2. W wyniku jaśnienia naszego światła.
  3. Jako żywe ofiary.
  4. Stając się godnymi dziedziczenia.
  5. Miara naszego poświęcenia i cierpienia dla Chrystusa staje się miarą, z Bożego punktu widzenia, naszej wierności.
  6. Z tą możliwością wielkiego wywyższenia związane są także warunki, ograniczenia, próby, testy wiary i lojalności.
  7. Ojciec Niebieski pragnie sprawdzić stopień naszej miłości.
  8. Okaż lojalność poprzez wiarę i posłuszeństwo wobec Boskiego prawa miłości, prowadzącego nawet do samoofiary, nawet aż na śmierć.
  9. Brak możliwości cierpienia oznaczałby zamknięcie drzwi, zamknięcie wąskiej drogi do współdziedziczenia.
  10. Mamy wyjść do Niego poza obóz, znosząc Jego pohańbienia (Hebr. 13:13).
  11. Radujcie się w uciśnieniach i stawianiu was w złym świetle, oraz we wszystkim, na co dozwala Boska opatrzność.
  12. Mogą oni wejść do Królestwa i brać udział w chwale Chrystusa jedynie poprzez wielkie cierpienia.
  13. Ci, którzy cierpią dla prawdy, zostaną uznani za godnych dzielić tron.
  14. Gdy osiągniemy stan śmierci dla świata, który będzie stanowił podstawę dla uznania nas zwycięzcami, musimy umierać codziennie.
  15. Na wąskiej drodze samozaparcia i samoofiary.
  16. Pogarda, potępienie ze strony świata.
  17. Jako członkowie jednego chleba łamanego teraz za innych.
  18. Powinniśmy błogosławić Boga za możliwość dzielenia z Chrystusem jego „kielicha” cierpień i hańby.
  19. Myśl ta powinna być w umysłach tych, którzy uczestniczą w Pamiątce.
  20. Przy końcu tego wieku Pan może zabrać swój lud w ognistym ucisku.
  21. Ci, którzy unikają ognistych prób poprzez kompromisy, utracą współdziedzictwo w chwale.
  22. Cierpienia Kościoła nie są współczesne jego królowaniu, lecz poprzedzają je.
  23. Bracia Chrystusa, Jego ciało, Kościół, dopełniają ostatków ucisków Chrystusowych (Kol. 1:24).
  24. Klasa Kościoła w szkole dyscypliny Niebieskiego Ojca widzi potrzebę prób obecnego czasu dla przygotowania ich do wspaniałej przyszłości.
  25. Prorocy mogli cierpieć jako świadkowie Boga, ich cierpienia nie były takie jak cierpienia Wieku Ewangelii, uznawane za część cierpień Chrystusowych.
  26. Cielesny Izrael stracił główną łaskę, duchowe Królestwo, ponieważ jego serce nie było gotowe na przyjęcie go na warunkach z nim związanych – cierpienia z Chrystusem.
• Abyśmy także
  1. Gdy cierpienia Wieku Ewangelii przeminą. Po krótkotrwałych cierpieniach waszych – 1 Piotra 5:10.
  2. Jeżeli poprzez wybieranie kompromisów nie uniknęliśmy ognistych prób.
• Razem z nim uwielbieni
  1. Nie w tym samym czasie, ale tą samą chwałą.
  2. Jeżeli całe ciało dotknięte zostało cierpieniami, podobnie będzie i z chwałą.
  3. Będą królestwem kapłanów albo Królewskim Kapłaństwem.
  4. Święci będą królować, sądzić i błogosławić świat wspólnie ze swym Panem, Jezusem.
  5. Uwielbieniem wszystkich będzie wesele Barankowe.
  6. Gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy okażecie razem z nim w chwale – Kol. 3:4.
  7. Jeśli z nim wytrwamy, z nim też królować będziemy; jeśli się go zaprzemy, i On się nas zaprze – 2 Tym. 2:12.
  8. Jeśli tedy umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z nim żyć będziemy – Rzym. 6:8.
  9. A nadzieja nasza co do was jest mocna, gdyż wiemy, iż jako w cierpieniach udział macie, tak i w pociesze – 2 Kor. 1:7.