List do Hebrajczyków 3:5
3:5 A byłci Mojżesz wiernym we wszystkim domu jego, jako sługa, na świadectwo tego, co potem miało być mówione.
Komentarz
- Mojżesz
- Głowa.[1]
- Prorok.[2]
- Pośrednik przymierza figuralnego, przymierza Zakonu.[3]
- Przedstawia czynnik ludzki w Królestwie.[4]
- Izrael był reprezentowany w Mojżeszu, za wyjątkiem sytuacji, gdy zaniedbali Przymierza Zakonu, które on ustanowił.[5]
- Był wierny
- A nie oszustem.[6]
- Wierny sługa poniósł Boże posłannictwo, które zostało mu przekazane.[7]
- Prorocy i patriarchowie trzymali się ziemskich obietnic.[8]
- "Wierny sługa” oraz „Boży przyjaciel” to najwspanialsze określenia, jakie były wówczas możliwe, ponieważ ludzie utracili podobieństwo synów Bożych, a nie byli jeszcze wówczas odkupieni.[9]
- Bóg uważał Abrahama i wszystkich wiernych minionych wieków za klasę sług.[10]
- Przymierze Hagar wywiodło pewną liczbę szlachetnych sług.[11]
- Jako sługa
- Nigdzie nie znajdziemy odniesienia do Izraelitów jako do synów Bożych. Brak jest bezpośredniego stwierdzenia, że jest On ich ojcem, a oni że są Jego dziećmi.[12]
- Żydzi nigdy nie uważali się za synów Bożych. Gdy Jezus oświadczył, że jest Synem Bożym, oburzyli się, nazwali Go bluźniercą i chwycili za kamienie, aby Go ukamienować.[13]
- Słudzy należą do domu, lecz nie w takim wyjątkowym znaczeniu jak dzieci.[14]
- Właściwą rzeczą jest wydawać sługom przykazania.[15]
- Rozkazy były wydawane sługom bez wyjaśnienia co do przyczyn lub innych okoliczności.[16]
- Żydzi mieli obietnicę doczesnych błogosławieństw jako nagrody za wierność, natomiast Chrześcijanie mają obietnicę duchowych błogosławieństw przy doczesnych przeciwnościach.[17]
- Lojalność starożytnych świętych względem Boga i sprawiedliwości będzie obficie wynagrodzona,
lecz będzie to ziemskie błogosławieństwo w raju, jaki zostanie ustanowiony na ziemi. R5772:3 Warunki wysokiego powołania nie są określone w Starym Testamencie. F86 Żydzi, którzy nie byli wierni, nie byli nawet sługami. R5310:3; A145 W całym domu jego – Domu sług. R5859:1, 5838:1, 5250:2, 2071:3, 1389:2, 435:3; A145; F177; NS626:6 Cielesny Izrael, rodzina sług. B204 Izrael cielesny. R2405:3, 3476:2, 505:4*, 175:2 Dom żydowski. R1457:1, 600:1 Dom obrazowy, dom sług. Pokłosie Żniwa 114:4 Pokolenie lewickie. R4537:2 Od Mojżesza do Jana Chrzciciela trwał dom sług pod wodzą Mojżesza. R5682:4, 5613:1, 5582:6, 5405:2, 1389:2, 219:1 Wierni zwycięzcy, którzy poprzedzali epokę chrześcijańską. A145 Mojżesz przekazał temu „domowi” Boskie prawo, którego przestrzeganie miało zapewnić im błogosławieństwo i udział w Boskiej służbie. R5003:3 Aaron, niżsi kapłani oraz lewici pomagali Mojżeszowi – byli jego sługami i działali pod jego kierownictwem w toku pośredniczenia przy różnych usługach przy okazji zaspokajania sprawiedliwości. R4537:2, 714:4 Prorocy należą do poprzedniego domu sług. R4958:2, 5775:2, 1389:2 Każdy Żyd był uważany za członka domu Mojżesza, związanego z nim aż do śmierci, potrzebującego jedynie pokuty, aby zostać przeniesionym w Chrystusa, którego Mojżesz wyobrażał. F432; R3712:4; NS662:3 Wybrani z cielesnego Izraela pod koniec wieku Żydowskiego mieli możliwość wejść do wyższej dyspensacji – przejść z domu sług do domu synów. F177; NS626:5; PD58/70 Aby świadczyć – Członkowie domu cielesnego byli godnymi czci sługami domu duchowego, głównie przez to, że w nieświadomy sposób przez swe ceremonie dostarczyli ilustracji rzeczy duchowych, aby obdarzyć w ten sposób wielkim błogosławieństwem i światłem dom synów. B205