Księga Joba - rozdział 9

9:1 I odpowiedział Ijob, a rzekł: 9:2 Prawdziwieć wiem, że tak jest; bo jakożby miał być usprawiedliwiony człowiek przed Bogiem? 9:3 Jeźliby się z nim chciał spierać, nie odpowie mu z tysiąca na jednę rzecz. 9:4 Mądry jest sercem, i mocny siłą; któż użył pokoju, stawiwszy się mu upornie? 9:5 On przenosi góry, a nie wiedzą ludzie, kto je podwraca w gniewie swym. 9:6 On wzrusza ziemię z miejsca swego, a słupy jej trzęsą się. 9:7 Gdy on zakaże słońcu, nie wschodzi; i gwiazdy pieczętuje. 9:8 On sam rozpościera niebiosa, i depcze po wałach morskich. 9:9 On sprawił wóz niebieski z gwiazd, Oryjona i Hyjady, i inne gwiazdy skryte na południe. 9:10 On czyni rzeczy wielkie, a niewybadane i dziwne, którym niemasz liczby. 9:11 Oto, idzieli mimo mię, nie widzę go; a przychodzili, nie baczę go. 9:12 Oto gdy co porwie, któż go przymusi, aby przywrócił? Albo któż mu rzecze: Cóż czynisz? 9:13 Gdyby Bóg nie odwrócił gniewu swego, upadliby przed nim pomocnicy hardzi. 9:14 Jakoż mu ja tedy odpowiem? Jakie słowa obiorę przeciwko niemu? 9:15 Któremu, chociażbym był sprawiedliwym, nie odpowiem; owszem się sędziemu memu upokorzę. 9:16 Choćbym go wzywał, a onby mi się ozwał, przecię nie wierzę, aby przypuścił do uszów głos mój: 9:17 Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny; 9:18 Nie dopuszcza mi odetchnąć, owszem mię nasyca gorzkościami. 9:19 Jeźli się udam do mocy, oto on najmocniejszy; a jeźli do sądu, któż mię z nim sprowadzi? 9:20 Jeźlibym się usprawiedliwiał, usta moje potępią mię; jeźlibym się doskonałym czynił, tedy mię przewrotnym być pokaże. 9:21 Chociażbym był doskonały, przecież ja tego do siebie znać nie będę; ale dam naganę żywotowi memu. 9:22 Jedno jest, dla czegom to mówił: że tak doskonałego, jako i niezbożnego on niszczy; 9:23 Jeźli biczem nagle zabija, z pokuszenia niewinnych naśmiewa się; 9:24 Ziemia podana bywa w ręce niezbożnika, oblicze sędziów jej zakrywa. A jeźliż nie on, któż tedy inny jest, co to czyni? 9:25 Ale dni moje prędsze były niż poseł; uciekły, a nie widziały nic dobrego. 9:26 Przeminęły jako prędkie łodzie, jako orzeł lecący do żeru. 9:27 Jeźli rzekę: Zapomnę narzekania mego, zaniecham gniewu swego, a posilę się: 9:28 Tedy się lękam wszystkich boleści moich, widząc, że mię z nich nie wypuścisz. 9:29 Jeźlim ja niezbożny, przeczże próżno pracuję? 9:30 A choćbym się umywał wodami śnieżnemi, i oczyściłbym mydłem ręce moje: 9:31 Wszakże w dole zanurzysz mię, i brzydzić się mną będą szaty moje. 9:32 Albowiem on nie jest człowiekiem jako ja, abym mu śmiał odpowiedzieć, albo żebym z nim miał iść w prawo. 9:33 Bo nie masz między nami rozjemcy, któryby mógł rozwieść sprawę naszę. 9:34 Niech tylko zdejmie zemnie rózgę swoję, a strach jego niech mię nie straszy; 9:35 Tedy będę mówił, a nie będę się go bał; bom ja nie jest taki sam u siebie.