List św. Pawła do Rzymian 12:1

12:1 Proszę was tedy, bracia! przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest rozumną służbę waszę.

Komentarz

• Wzywam was
  1. Wezwanie to oparte jest na wcześniejszych oświadczeniach zawartych w 11 rozdziale.
  2. Błagam was. (Diaglott)
  3. Zwraca się jedynie do poświęconych i wierzących.
  4. Stosuje się jednakowo do obu klas, zarówno tych, którzy stawili swe ciała oraz tych, którzy zamierzają to uczynić.
  5. Wy, którzy zostaliście usprawiedliwieni, macie pokój z Bogiem i doszliście do harmonii z zasadami sprawiedliwości; cieszymy się z wami i nakłaniamy was do trwania w Bożej łasce przez okazanie zupełnego posłuszeństwa.
  6. Pozaobrazowi kapłani zostali zaproszeni do dzieła Najwyższego Kapłana polegającego na składaniu ofiar niezbędnych dla rozpoczęcia Królestwa Pośrednika.
  7. Nie jest to wezwanie grzeszników do pokuty, lecz do pokutujących grzeszników, którzy już przyjęli Jezusa jako swego Zbawiciela.
  8. Nigdzie Bóg nikomu nie nakazuje uczynienia poświęcenia.
  9. Boskie nakazy kończą się na linii sprawiedliwości. Ofiara, samozaparcie, podejmowanie krzyża w celu naśladowania Jezusa, wszystko to leży poza Boskim prawem.
  10. Oto teraz czas łaski – 2 Kor. 6:2.
  11. Tak jak wargi Izajasza zostały dotknięte rozpalonym węglem z ołtarza, tak też święci Wieku Ewangelii otrzymują błogosławieństwo swych warg dla głoszenia Boskiego zaproszenia.
  12. Każdy powinien decydować sam za siebie, czy kiedykolwiek przyjął do siebie Boskie zaproszenie: Synu mój, daj mi swoje serce – Przyp. 23:26.
  13. Kładziemy nacisk na Ślubowanie (tak jak zalecaliśmy oryginalne ślubowanie poświęcenia z tego zapisu), jako będące w zupełnej zgodzie z naszym przymierzem śmierci dla grzechu i swej woli; jednakże ślubowanie nie jest testem braterstwa.
• Tedy, bracia
  1. Tedy, w związku z poprzednimi jedenastoma rozdziałami, przekonującego, logicznego, pięknego, pouczającego rozumowania.
  2. Członkowie klasy „p” Wieku Ewangelii nie wykorzystują swego usprawiedliwienia dla stawienia samych siebie ofiarą żywą, ale nazywani są braćmi w tym samym sensie, jak wszyscy pozostający w harmonii z Ojcem.
  3. Bracia, ponieważ zostaliście usprawiedliwieni i przyprowadzeni do społeczności z Bogiem.
  4. Wierzący – usprawiedliwieni przez wiarę w Chrystusa – Lewici.
  5. Wszyscy, którzy przyjęli odkupienie w Chrystusie.
  6. Jest to zachęta skierowana do tych, którzy już są usprawiedliwieni przez wiarę w Chrystusa, a tym samym są braćmi domu wiary.
  7. Adresaci są „braćmi” z domu wiary, usprawiedliwionymi wierzącymi. W przeciwnym razie, będąc nadal pod potępieniem na śmierć, nie byliby w posiadaniu niczego zdatnego do ofiarowania Bogu.
  8. Nikt nie jest „powołany” albo zaproszony do „Ciała Chrystusowego”, za wyjątkiem tych, którzy już są wierzącymi. Zgodnie z Zakonem, na Pańskim ołtarzu nie mogło być ofiarowane nic, co miało jakąkolwiek skazę.
  9. Wierzący w Jezusa jako swego Zbawiciela, uznani, odnowieni, usprawiedliwieni przez wiarę.
  10. Z powodu wiary w tego, „który gładzi grzech świata”, który „jest ubłaganiem za grzechy nasze”, pragną oni być doskonałymi i za takich są uznawani przez wzgląd na Niego; tych właśnie św. Paweł wzywa do ofiarowania (Jan 1:29, 1 Jana 2:2.
  11. Apostoł Paweł wzywał tych, którzy byli „braćmi” w Chrystusie, którzy wrośli „w podobieństwo jego śmierci”, lecz jeszcze nie uczynili zupełnego ofiarowania (Rzym. 6:5).
  12. Apostoł wzywa tutaj do postępu ze strony wierzących, (którzy już są braćmi, uczestnikami Boskiej łaski za pośrednictwem Chrystusa), postępu z „usprawiedliwienia przez wiarę” do zupełnego ofiarowania.
  13. List był pisany do już poświęconych. Jednakże niektórzy powiązani z Kościołem w Rzymie nie uczynili jeszcze pełnego ofiarowania. A zatem, słowa te znajdują zastosowanie do obu grup wierzących.
  14. Słowa te stosują się do dwóch klas:
      1. tych, którzy nie są już przeciwnikami, ale pozostają w miłej harmonii z poświęconymi;
      2. tych, którzy uczynili już swoje poświęcenie.
  15. Braćmi są:
      1. Ci, którzy przysięgą oddali siebie Panu ku naprawie (pokazani w Lewitach) oraz
      2. ci, którzy ofiarowali swe życie aż na śmierć (pokazani w kapłanach).
  16. Ci, którzy mają nadzieję stać się członkami klasy Oblubienicy i osiągnąć duchową naturę.
  17. Chrystus staje się poręczycielem tych, którzy odwrócili się od grzechu i uwierzyli w Pana Jezusa i poświęcili się. On przykrywa ich grzech Adamowy i gwarantuje objęcie swą zasługą, jeżeli tylko będą wierni.
  18. Pan obiecał tym, którzy poświęcili swe życie dla niego nawet aż na śmierć, że będzie ich wysłuchiwał i obdarzał ich, wedle Swej mądrości, najbardziej pomocnymi doświadczeniami i błogosławieństwami.
  19. Apostoł Paweł zwraca się do „wybranego” Ciała Chrystusowego, Żydów i pogan, którzy wiedzą, jakie są warunki, na jakich Bóg ich ”powołał”: cierpienie i królowanie.
  20. W najściślejszym sensie tego słowa, domownicy wiary są rodziną Bożą; ci, którzy ofiarowali swe ciała Bogu na ofiarę i zostali przez Niego przyjęci i spłodzeni z Jego świętego ducha.
• Przez miłosierdzie
  1. Które zostało omówione w poprzednich jedenastu rozdziałach.
  2. Omawiając Boży plan zbawienia, św. Paweł opowiedział w 10 rozdziale listu do Rzymian o Bożym miłosierdziu względem wszelkiego Jego stworzenia. Rozdział jedenasty mówi o miłosierdzie|miłosierdziu]] Bożym okazywanym zarówno względem cielesnego i duchowego Izraela.
  3. Przebaczenie grzechów, jakiego już doświadczył.
  4. Objawiające się w przykryciu twoich grzechów poprzez wiarę w Chrystusa.
  5. Już otrzymane.
  6. W którym już macie udział poprzez swe usprawiedliwienie.
  7. Usprawiedliwiając was przez wiarę.
  8. Św. Paweł nakłania do uczynienia poświęcenia Bogu poprzez Boże miłosierdzie, okazane w ich usprawiedliwieniu. Prawda odnośnie wysokiego powołania jest objawiana wierzącemu później, stopniowo.
  9. Przez całe wieki okazywane jedynie Żydom.
  10. Wasze pojednanie, już przyjęte.
  11. Już nie jesteście więcej obcymi, nieznajomymi, lecz jesteście odkupieni i przyjęci przez Ojca.
  12. Czyniąc zabezpieczenie na poczet naszych grzechów, nasze odkupienie, oraz na poczet naszej restytucji jako rodzaju ludzkiego.
  13. Miłosierdzie, którym cieszycie się w miarę, jak zbliżacie się do Boga.
  14. Bóg zaprosił nas, abyśmy stali się współuczestnikami z Jego Synem.
  15. Przytłoczeni oceną Bożej dobroci względem nas, jesteśmy gotowi dać posłuch i okazać posłuszeństwo względem wezwania św. Pawła.
  16. Jednostka jest zwykle pokazana w obrazie kozła, który zbliża się do drzwi Przybytku, gdzie przyjmuje go Najwyższy Kapłan i zabija na ofiarę.
• Boże
  1. Przez przykrycie waszych grzechów poprzez waszą wiarę w Chrystusa.
  2. Okazane przez Chrystusa w naszym usprawiedliwieniu.
  3. Boże miłosierdzie w pewnym zakresie obejmuje wszystkich. Jego słońce i jego deszcz pada zarówno na złych, jak i na dobrych (Mat. 5:45).
• Abyście składali
  1. Każdy poświęcający się po skompletowaniu klasy niebieskiej przekona się, że Bóg ma obfitość innych błogosławieństw do rozdania.
  2. Zróbcie, co w waszej mocy. Poświęćcie wasz czas, wasze talenty, wszystko, co posiadacie, na służbę Bogu. On szczodrze wynagradza, a każda zapłata, jaką wam udzieli, będzie nagrodą.
  3. Bóg zawsze udziela obfitej zapłaty tym, którzy okazują swą wiarę i lojalność względem Niego i Jego sprawy.
  4. Mal. 3:3 mówi o składaniu „ofiar w sprawiedliwości”. Ofiara, jaka teraz jest składana, jest ofiarą Kościoła.
  5. Nikt poza usprawiedliwionymi wierzącymi nie ma przywileju stawiania siebie albo ofiarowania się na Pańskim ołtarzu.
  6. Jego zaproszenie, aby stać się członkami Ciała Chrystusowego.
  7. Poprzez poświęcenie.
  8. Na podstawie wiary w dzieło Odkupiciela wierzący może poświęcić się Bożej służbie, w odpowiedzi na Boskie zaproszenie.
  9. Słyszymy Boże posłannictwo, że wybiera On teraz klasę dla błogosławienia całej ziemi. To przesłanie dotyka naszych serc, wobec czego przyjmujemy radę apostoła i stawiamy nasze ciała jako żywą ofiarę.
  10. Nowe stworzenie nie dokonuje tego stawienia; w chwili gdy ciało jest stawiane jako ofiara, nowego stworzenia jeszcze nie ma.
  11. Stawiajcie ciała wasze każdego dnia.
  12. Kładąc codziennie nasze życie, godzina po godzinie.
  13. Chodzi tu nie tylko o stawienie ciała za pierwszym razem, ale o ciągłość.
  14. Tak jak nasz Najwyższy Kapłan ofiarował samego siebie Bogu – Hebr. 7:27, Hebr. 9:14, tak również i niżsi kapłani muszą się ofiarować Bogu.
  15. Klasa kapłanów jest szczególnie poświęcona Bogu i Jego służbie. Klasa ta jest niekiedy pokazana w Aaronie i jego synach, a czasami w ciele Aarona, którego Chrystus jest głową.
  16. Nasz Pan składał ofiary za grzech jako pozaobrazowy Najwyższy Kapłan. Wszyscy członkowie pozaobrazowego kapłaństwa muszą złożyć ofiary, w przeciwnym razie nie mogą być członkami Królewskiego Kapłaństwa.
  17. Nasz Pan Jezus Chrystus najpierw ofiarował samego siebie, a następnie Kościół. On jako najwyższy kapłan najpierw zabił swą ludzka naturę, przedstawioną w obrazie cielca. Następnie zabija On ludzką naturę swego Kościoła.
  18. W czasie Dnia Pojednania dwa kozły przedstawiały domowników wiary, cały lud Boży, który stawił swe ciała jako żywą ofiarę:
      1. chętnych ofiarników,
      2. niechętnych ofiarników.
  19. Pozaobrazowy cielec niósł ze sobą wystarczająco wiele zasługi, która mogła być zastosowana za grzech świata. Jednakże Boże zrządzenie pozwoliło Kościołowi mieć udział w ofierze, by mógł również mieć udział w chwale.
  20. Tylko Najwyższy Kapłan składał ofiary w czasie Dnia Pojednania. Powinniśmy się oddać Panu tak, jak kozioł był przywiązywany do drzwi Przybytku w celu złożenia go w ofierze przez Najwyższego Kapłana.
  21. Nie powinno być mylone z ofiarowaniem nas przez Pana.
  22. My możemy jedynie się stawić, to Najwyższy Kapłan składa ofiarę.
  23. Od dnia Pięćdziesiątnicy Jezus przyjmował i składał ofiary w miarę, jak Jego członkowie stawiali swoje ciała żywą ofiarą.
  24. Gdy znajdujemy się w stanie usprawiedliwienia, Bóg oczekuje, aż Chrystus przedstawi nas, zaś nasze grzechy są przebaczone; staje się to w chwili, kiedy jesteśmy gotowi zostać jego uczniami. Wówczas Chrystus mówi: Jestem gotowy być twoim orędownikiem.
  25. Ojciec przyjął dar poświęconego życia Jezusa i dozwolił, aby ten dar stanowił ofiarę za grzech za innych. W tym wieku bracia są zaproszeni do oddania się Bogu.
  26. Nie składamy Bogu ofiary za grzech, ponieważ nie moglibyśmy tego uczynić. Bóg przyjmuje nasz dar poprzez zasługę Chrystusa. Później te dary będą stanowiły wielką ofiarę za grzech dla świata.
  27. Teraz jest czas wyznaczony przez Ojca jako „rok łaski” (Izaj. 61:2), kiedy to Bóg pragnie przyjąć najpierw ofiarę Jezusa, a następnie ofiary tych, którzy zostali usprawiedliwieni Jego krwią.
  28. Weszliśmy tą trudną bramą i kroczymy wąską drogą, uczyniliśmy przymierze zupełnej ofiary dla Pana, oddając Mu swoją wolę i wszystkie ziemskie prawa, aby Jego wola mogła się w nas wypełnić.
  29. Nawet jeżeli nasza ofiara jest chroma i niedoskonała, to jest uznawana za świętą i bez skazy; musi jednak być to ofiara czyniona z wolnej woli, musi to być ofiara całopalna, nawet najmniejsza część nie może zostać zatrzymana.
  30. Gdy św. Paweł rozpoczął zbiórkę pieniędzy dla ubogich w Jerozolimie (2 Kor. 8), chciał wpoić zasadę ofiary płynącej z serca, prowadzącej do pełniejszego niż kiedykolwiek oddania się Panu.
  31. Co wam powie, czyńcie!: Stawiajcie swoje ciała, Biegnijmy wytrwale w wyścigu, Uzupełniajcie (…) poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie pobożnością, Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi – Mat. 5:16, 1 Piotra 3:8, 2 Piotra 1:6, Jan 2:5, Hebr. 12:1.
  32. Ratujcie się spośród tego pokolenia przewrotnego – Dzieje Ap. 2:40) poprzez codzienne ofiarowanie na Bożym ołtarzu i utrzymywanie w poddaństwie wszystkich pragnień ciała (właściwych i grzesznych).
  33. Poświęcamy nasze ciało (Rzym. 12:1), umysł (Rzym. 8-9), wpływ (Filip. 3:7), reputację (Łuk. 6:22), czas (1 Piotra 4:2), talenty (Rzym. 12:6) oraz dobra (1 Kor. 16:2).
  34. Stawienie naszego ciała jako ofiary żywej oznacza ukrzyżowanie z Chrystusem, chrzest w Jego śmierć, śmierć z Nim jako ludzi lecz ożycie Bogu jako Nowych Stworzeń.
  35. Ja kładę życie swoje. (…) Nikt mi go nie odbiera. (Ludziom wydawało się, że odebrali Mu życie przez ukrzyżowanie, lecz tak nie było.) Wierzący również ofiarowuje się dobrowolnie: a Ja go wzbudzę w dniu ostatecznym – Jan 10:17, Jan 10:18, Jan 6:40.
  36. Jeżeli rozumiemy chrzest, jesteśmy odpowiedzialni za to, że zostaniemy zanurzeni. Jeżeli się wstrzymujemy, mimo zrozumienia, to nie jesteśmy zupełni martwi dla naszej woli. Jeżeli nigdy nie rozumieliśmy symbolu, nie mamy obowiązku chrztu z wody.
  37. Może mieć do nas zastosowanie z dwóch punktów widzenia - albo zanim się poświęcimy (pierwszy krok poświęcenia), albo potem (kontynuacja ofiarowania naszego ciała każdego dnia).
  38. Gdy ktoś stawił swe ciało jako ofiarę i został spłodzony z Ducha Świętego, zostaje uznany za Nowe Stworzenie i Bóg przyjmuje go jak swojego syna.
  39. Może się zdarzyć, ze pewne okoliczności obudzą ich ku potrzebie poświęcenia się przed uczynieniem kroku, który umożliwi im stanie się synami Bożymi; jednakże muszą być powołani przez Boga.
  40. Wielu z chęcią stawiłoby swe ciała żywą ofiarą w Bożej służbie, gdyby tylko przywódca powstał i obalił bałwany wyznań wiary chrześcijaństwa, wyzwalając ludzi z ich niewoli.
• Ciała swoje
  1. Każdy ma stawić swe własne ciało: Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje.
  2. Na służbę Panu winniście ofiarować swe śmiertelne ciała.
  3. Rozpoczynamy porzucając luksusy i światowe przywileje, a kończymy naszą służbę śmiercią naszej ludzkiej istoty.
  4. Udział w Królewskim Kapłaństwie oznacza udział z Jezusem w ofiarowaniu ziemskiego życia.
  5. Poświęcając na służbę Bogu każdy talent i siłę, jaką posiadacie, stając się w ten sposób kapłanami.
  6. Obejmuje to wszystko, co macie, wasze myśli, słowa i czyny.
  7. Pełne poddanie ciała i jego celów.
  8. Mamy ciała, które chcemy zmusić do uległości.
  9. Ich dawne grzechy zostają oczyszczone, jednakże złączone z ciałem pewne niedoskonałości od czasu do czasu dają znać o sobie; jednakże nowa wola musi regulować śmiertelne ciało.
  10. Określenie „ciała” zdaje się określać wszystko, co wiąże się z naszą ziemską egzystencją. Jezus oddał swe życie (Mat. 20:28), swe ciało (Hebr. 10:10). Wszystko, co miał, oddał na okup (1 Tym. 2:6).
  11. Jeżeli poprzez wiarę stawicie swe ciała jako żywą ofiarę, nawet gdy ciało to nie jest warte pełnej ludzkiej doskonałości, Bóg przypisze wystarczającą ilość zasługi Chrystusowej, by uzupełnić wasze braki.
  12. Taka jednostka oddaje wszelkie nadzieje lub prawa związane z przyszłą restytucją.
  13. Co więcej, zrzekamy się naszego udziału w przywilejach restytucyjnych. Jednakże nie jest konieczne zrozumienie tych nadchodzących błogosławieństw restytucji, aby móc je ofiarować.
  14. W „czasach restytucji” nasz tytuł do życia byłby nam przyznany, jednakże poświęciliśmy to życie (uznane za przywrócone).
  15. Krok, który umożliwi im stanie się synami Bożymi.
  16. Według ciała już nie istniejemy. Żyjemy według ducha. Zaprzestaliśmy naszej egzystencji z ludzkiego punktu widzenia. Poświęciliśmy nasze człowieczeństwo.
  17. Śmierć Chrystusa uwalnia nas od kary nałożonej na Adama. Umieramy, aby dopełnić ofiary. Nie tylko, że umarliśmy dla świata, ale rzeczywiście umieramy. Jeżeli będziemy wszczepieni w Jego śmierć, zostaniemy również wzbudzeni.
  18. Odkupiciel i Odnowiciel jest duchowy, złożył On ofiarę człowieczeństwa za wszystkich; od tej duchowej klasy, gdy zostanie wywyższona, popłyną wszystkie błogosławieństwa.
  19. Za Księciem Pokoju postępują armie świętych, kroczących Jego śladami; armia ta nikogo nie zabiła ani nie zraniła, lecz zwyciężyła poprzez ofiarowanie siebie na śmierć.
  20. Jezus bez oporu pozwolił grzesznym ludziom odebrać sobie swoje doskonałe ziemskie życie, mimo iż dysponował władzą wezwania na pomoc legionów aniołów. Jego życie, a nie grzeszna słabość, było ofiarą.
  21. Jeżeli chcemy mieć zaszczyt wzięcia udziału w Jego zmartwychwstaniu, musimy być teraz wiernymi, aby uczynić nasze powołanie i wybór pewnym przez kroczenie Jego śladami, kończąc ofiarę naszego ciała.
  22. Nasze szafarstwo obejmuje to, co mamy, a nie to, czego nie mamy. Wielu pozwala, aby posiadane przez nich talenty były niewykorzystywane, czyniąc jednocześnie bezowocne wysiłki, aby wyrobić w sobie i korzystać z innych talentów, jakich nie posiadają.
  23. Każdy, kto stawił się przed Bogiem, musi rozważyć, jak w najpełniejszy sposób wykorzystać wszystko, co posiada w służbie, na którą się poświęcił; decyzja ta nie może być oparta na upodobaniach, obawach, preferencjach lub wygodzie.
  24. Jeżeli wasza pierwsza miłość nieco oziębła, dziękujcie Bogu za naukę będącą pokarmem na czas słuszny, która we wspaniały sposób pobudza i dodaje otuchy. Przyjmijcie za swe przykłady Jezusa i św. Pawła.
  25. Kozioł, jaki był zabijany,przedstawiał ciała świętych, które ci winni ofiarować. Wiek Ewangelii jest wiekiem cierpienia, który rozpoczął się od osobistych cierpień Chrystusa jako Głowy.
  26. Zostało to pokazane w koźle, który przemierza całą drogę przez Dziedziniec aż do drzwi Przybytku, gdzie przyjmuje go kapłan i zabija na ofiarę.
  27. Oni jeszcze nie zrozumieli tego, co Chrystus dla nich uczynił (Filip. 3:12). Jest to meta, nagroda wysokiego powołania. Dla jej osiągnięcia konieczna jest ofiara.
  28. Pan troszczy się o naszą radość i pociechę. Prosi on jedynie o to, co jest dla nas dobre: „duchowa służba”, lecz jednocześnie prosi o wszystko: „ciała swoje”. Samozaparcie pod Pańskim przewodnictwem jest najpewniejszym środkiem dla osiągnięcia szczęścia.
  29. Zostaliśmy powołani przez Boga, aby być współuczestnikami z Jezusem Chrystusem we wszystkim, czym obdarzył Go Ojciec. Jednakże jeżeli mamy z Nim dzielić te rzeczy, musimy być wierni aż do śmierci, ciało musi być ofiarowane.
  30. W ten sposób będziemy uznani za martwych w Chrystusie.
  31. Podczas gdy Mormoni wierzą, że jeżeli nie będą mieli przynajmniej jednej żony, to nie będą uznani za godnych, to Jezus i św. Paweł zalecają ofiarowanie ziemskich praw i przywilejów.
  32. Apostoł pyta: Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci? Następnie odpowiada na swoje pytanie, gdy mówi, że zbawienie jest dostępne przez zupełne poddanie się Chrystusowi; stawiajcie ciała swoje – Rzym. 7:24,25.
• Ofiarę żywą
  1. Określenie „ofiara” zostało przetłumaczone z greckiego słowa thusia, które oznacza dokonywanie rzezi albo zabijane zwierzę.
  2. Nie chodzi tu o powstrzymywanie się od grzechu; nikt nigdy nie miał prawa do grzechu.
  3. Pismo Święte czyni zasadniczą różnicę pomiędzy człowiekiem cielesnym, a nowym stworzeniem. Niektórzy z ludzi posiadają szlachetne charaktery. Nowe stworzenie złożyło swe usprawiedliwione życie jako ofiarę żywą.
  4. Bez względu na to, jak dalece odmienne mogą być pragnienia ciała względem „zakonu ducha”, prawo to musi mieć nadrzędną władzę, zaś ci, którzy są Chrystusowi, muszą krzyżować ciała wraz z jego namiętnościami.
  5. Gdy zrozumiemy biblijny obraz chrześcijanina, wówczas przekonamy się, że nie ma ich wielu na świecie. Chrześcijanin nie tylko kroczy ścieżkami sprawiedliwości, lecz również stawia swe ciało jako ofiarę.
  6. Aby zrozumieć sposób Bożego postępowania w obecnym czasie, nominalny chrześcijanin albo zwykli wyznawcy nie mogą być myleni z Malutkim Stadkiem, które odpowiedziało na ewangeliczne wezwanie dla samoofiarujących się świętych.
  7. Nie możecie być członkami Ciała, jeżeli nie ofiarujecie się.
  8. Ludzka ofiara.
  9. Św. Paweł wskazuje, że istnieje znacznie trudniejsza ofiara niż ofiara pochwalna (Hebr. 13:15) lub dziękczynna (Psalm 116:17) – kiedy porzucamy wszystko i bierzemy swój krzyż.
  10. „Wybrani” mają z Nim umrzeć, „zanurzeni w śmierć”.
  11. Martwi dla ciała, dla siebie samych i wszystkiego, co światowe.
  12. Jeśli to wiecie, błogosławieni jesteście, gdy zgodnie z tym postępować będziecie - Jan 13:17. „Szablon:Wysokie powołanie” kosztuje wszystko, co mamy, ale jest również warte swego kosztu. Niektórzy nie chcą zapłacić ceny, jaką jest posłuszeństwo.

Ciągłe podbijanie w niewolę własnej woli. R5423:2; SM273:1; OV344:1 Poświęcicie na służbę Bogu wszelkie wpływy, jakie posiadacie; następnie nie będziecie prowadzili życia sami dla siebie ani dla czegokolwiek innego, lecz dla i w służbie dla tego, który was kupił swą drogocenną krwią. A226; R273:3 Malutkie Stadko kroczy śladami naszego Zbawiciela i stawia swe ciała ofiarą żywą w służbie dla prawdy i sprawiedliwości. SM42:2 Lojalni, wierni ofiarujący, poświęcają niewielką całość swojego czasu, talentu, wpływu, perspektyw, a następnie utrzymują ten stan poświęcenia dzień po dniu, godzina po godzinie. R5947:4, 5423:1 Nie oznacza to, że macie popełnić samobójstwo i zniszczyć swe ciało, lecz macie dzień po dniu wykorzystywać swą siłę i życie w Pańskiej służbie. R5423:1 Obecne powołanie do Kościoła skierowane jest do tych, którzy są takiego usposobienia, „jakie było w Chrystusie Jezusie” (Filip. 2:5) – powołanie dla składających ofiarę. Ofiarowanie to polega na głoszeniu Jego sprawy, na służbie, a nie jedynie na cierpieniu. R5324:1,2, 1586:2 Stawianie swych ciał oznacza nie tylko początkowe ich przedstawienie, ale następnie kontynuowanie żywej ofiary aż do zakończenia dzieła. R5126:3 Tracimy na zawsze prawo do życia na poziomie ziemskim oraz wszelkie prawa w ziemskich sprawach. R5197:1,2, 5423:5 Tacy nie będą przywróceni do pierwotnej doskonałości Adama, ponieważ zostali oni wezwani ze świata i zaproszeni do stania się Nowymi Stworzeniami w Chrystusie, do udziału w Boskiej naturze. R5318:4 Zostaliśmy powołani przez Pana nie do restytucji, lecz do ofiary, zaś uzdrowienie oczu św. Pawła byłoby błogosławieństwem restytucyjnym. R4433:4 Jedynymi wyjątkami od zasady przywrócenia pierwotnej doskonałości Adama będą ci, którzy obecnie są usprawiedliwieni przez wiarę w Chrystusa i otrzymują sposobność stawienia siebie jako żywej ofiary. Q682:4 Nie ma potrzeby rozumienia błogosławieństw restytucyjnych dla ich ofiarowania. Niektórzy w przeszłości nie mieli pełnego poznania okupu, lecz oddali wszystko. R4900:2 Powołanie w pierwszym rzędzie było do usprawiedliwiającej wiary w Chrystusa. Następnie, został im zaoferowany przywilej stawienia siebie samych jako ofiarę żywą, aby mogli wyjść do walki. Jest to więcej, niż może znieść słaba wiara. R1876:4 Nie wszyscy usprawiedliwieni odpowiedzieli na to wezwanie albo zaproszenie Wieku Ewangelii. Znakomita większość jest w zupełności zadowolona mając pewną miarę pojednania i ignoruje wezwanie św. Pawła. HG378:4 Chrześcijanin wychodzi poza wiarę w drogocenną krew, sprawiedliwe wysiłki oraz dążenie do walki z grzechem, dobrowolnie poddaje swą wolę i wszystko, co posiadamy, dla służby Bożej. SM273:1 Nasze ofiarowanie nie czyni nas braćmi, ponieważ wszyscy, którzy zostali uwolnieni od grzechu, są braćmi; usprawiedliwienie, przypisana czystość, osiągalna jest ze względu na ofiarę Jezusa. Jednakże niebiańska nagroda wymaga naszej ofiary. R742:3 Pełne usprawiedliwienie może stać się naszym udziałem tylko wtedy, gdy uczynimy pełne poświęcenie Panu. R5775:6 Tylko poprzez ofiarę można mieć udział w stanie poczęcia z Ducha, łączącym nas z Bogiem jako „nowe stworzenia w Chrystusie Jezusie”. R4646:2 Jedyna droga do usprawiedliwienia w Bożych oczach prowadzi przez przyjęcie Chrystusa i poprzez pełne poświęcenie się, aby być jego uczniami, by mieć udział wraz z Nim w Jego przymierzu ofiary. (Ps. 50:5). R5027:4; OV280:1 Grzech przeciwko krwi, która usprawiedliwia (usprawiedliwieni przez wiarę w krew Jezusa),nie prowadzi do drugiej śmierci. Grzech przeciwko krwi, która uświęca (uświęceni przez poświęcenie), prowadzi do drugiej śmierci. R4321:4 Powołanie tego wieku skierowane jest jedynie do ofiarników – do kroczenia śladami Odkupiciela ścieżką samozaparcia, nawet aż na śmierć. (Mat. 10:39, 2 Tym. 2:12) R4920:3 Gdy poświęcamy się całkowicie i bez zastrzeżeń, to poświęcenie to obejmuje nie tylko nasze serca, naszą wolę, intencje, lecz również wszystko to, co jest objęte ich kontrolą: nasze śmiertelne ciała, zdrowie, siłę, czas, talenty, wpływ i pieniądze. R3844:5 Skoro Pasterz (Syn Króla) sam został ofiarowany jako Baranek Boży, owce Małego Stadka, które obecnie są powołane, mają cierpieć z Chrystusem – Barankiem Bożym, mają być „żywymi ofiarami”. R2442:4 Uczestnicy cierpień Chrystusa. E487 Wezwaniem Wieku Ewangelii jest: „Kto weźmie krzyż i będzie mnie naśladował? Kto jest gotów ignorować siebie samego i cierpieć z Chrystusem? Kto stawi swą ludzką naturę jako żywą ofiarę i umrze wraz z Nim?” R442:5 Jest naszym przywilejem aby „umrzeć wraz z nim” i „cierpieć z nim” (2 Tym. 2:11, 12), dopełniać „niedostatku udręk Chrystusowych” (Kol. 1:24). R3683:3 Spłodzeni z prawdy, którzy słyszą i okazują posłuszeństwo wezwaniu, aby stać się współofiarnikami z Jezusem Chrystusem, a w ten sposób dziedzicami Przymierza Abrahama, współdziedzicami z Chrystusem, członkami „nasienia”. R905:5 Skoro nasz Pan dostarczył ceny okupu za cały ród Adama w postaci swego własnego życia, może w sprawiedliwy sposób przedłożyć wszystkim nową ofertę życia. Oferta ta w stosunku do Kościoła złożona została na warunkach przymierza ofiary. A141 Duchowa natura i nagroda mogą być osiągnięte jedynie poprzez wierność naszemu przymierzu ofiary, nawet aż na śmierć. R5806:6, 4646:2 Patrząc na ofiarę ludzkiej natury stwierdzić należy, że darem, jaki Bóg przekazuje w zamian, jest natura duchowa, a tym samym określenie „nowe stworzenie”. R2980:4, 4784:3 Ojciec zaprasza nas do przystąpienia i złożenia z siebie żywej ofiary z Chrystusem, do udziału w Jego cierpieniach (chociaż sam Chrystus złożył wystarczającą cenę okupu za grzechy całego świata), abyśmy mogli być uwielbieni. R4855:5 Ponieważ zostało nam obiecane, że zostaniemy uwielbieni z Chrystusem, nasza droga jest „wąska”, trudna, w przeciwieństwie do „gościńca” wiodącego do życia w czasie Tysiąclecia. R4434:4 Mamy wziąć swój krzyż i naśladować Go. Mamy z Nim cierpieć, jeżeli chcemy z Nim królować. Mamy dołączyć do Niego w Jego przymierzu ofiary. R4807:2 Mamy zapewnienie, że jeżeli będziemy z Nim cierpieć, a następnie umrzemy w Jego ofiarniczej śmierci, wówczas będziemy również z Nim żyli i królowali w czasie Jego Królestwa. R4497:6, 5638:4, 4855:5, 2616:6 Ci, którzy są prawdziwie mądrzy, poszukiwali Króla wyznaczonego przez Boga i przynieśli Mu kadzidło swego oddania, oraz dary swych talentów i wpływów. Złożyli całe swe życie u stóp Zbawiciela. R4534:6 Kościół dostąpił zaszczytu cierpienia ze swym Panem. R4630:1, 1586:2 Poświęcajcie się całkowicie, stając się kapłanami. T118:T Powołani na członków Ciała Chrystusowego, na niższych kapłanów, w stosunku do których Chrystus jest Najwyższym Kapłanem, mogą zostać poświęceni na swój urząd jedynie poprzez ofiarę. R5299:3 Apostoł nie miał na myśli, aby bracia stawili swe ciała jako jedną ofiarę, lecz że każdy miał stawić swe własne ciało. Q155:4 Od czasu Kalwarii Jezus kompletuje swe „lepsze ofiary” przez przedstawianie ciał swych świętych, przyjemnych Bogu. R5285:6 Co zostało pokazane w ofiarowaniu kozła Pańskiego. R4035:1 „Lepsze ofiary” mają znaczenie pozaobrazowe i zostały zapoczątkowane przez naszego Pana Jezusa, gdy poświęcił się na śmierć przy chrzcie, a następnie udział w nich mają Jego wierni naśladowcy. R3318:6 Ciało Chrystusa jest złączone z naszym Panem w ofierze pojednania; ich ofiara nie mogłaby zostać przyjętą bez zasługi Jezusa. Gdy tylko zostanie skompletowana, dzieło cierpienia za grzech dobiegnie końca. R3000:1, 1262:5 Nie zabijamy siebie samych na ofiarę. To On dokonuje ofiarowania. Q410:T, 552:3 Pamiętajmy o bliskim związku i podobieństwie pomiędzy cielcem a kozłem Pańskim; powinno nieustannie pobudzać nas to, że jesteśmy z Nim krzyżowani, jeżeli mamy z Nim królować. R245:6 „Bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia” (Hebr. 9:22,23); Bóg przewidział ofiary Zakonu jako cienie „lepszych ofiar” Chrystusa i Jego naśladowców. HG418:4 Proces ofiarowania pozaobrazowej klasy kozła trwa od dnia Pięćdziesiątnicy. Wiek Ewangelii jest pozaobrazowym Dniem Pojednania, w czasie którego ofiarowane były „lepsze ofiary”. OV106:5 Dwa kozły w czasie Dnia Pojednania przedstawiają lud Boży, który ofiarował swe ciała jako żywe ofiary. Tylko jeden z nich szedł w ślady cielca i miał te same doświadczenia, co on. Q659:1 Odłóżmy na bok wszystko, co ma charakter ziemski, a ma dla nas jakąkolwiek wartość, abyśmy mogli cierpliwie biec w wyścigu, jaki jest jeszcze przed nami (Heb. 12:1). R2702:5 Wiernie pełniąc swą rolę ambasadorów. E490 Gdy Bóg przyjmuje nasze poświęcenie, uświęca On nas albo odłącza do każdego dzieła, jakie uzna za stosowne. R441:3 Jeżeli będziecie gotowi poświęcić swój czas w służbie dla Pana, jako część swej „żywej ofiary”, pracujcie na winnicy w miłości do braci nadal pozostających w Babilonie. Są oni w niebezpieczeństwie, lecz nie zdają sobie z niego sprawy. R2456:3 „Miłujcie mniej” swe rodziny, swe własne życie; nieście swój krzyż, porzućcie wszystko, co posiadacie. Warunki są przejrzyste. Nikt, kto ich nie spełni, nie zostanie uznany przez Pana za Jego ucznia ani nie będzie miał sposobności, aby się nim stać. R2072:1 Należy zwracać baczną uwagę na to, w jaki mądry sposób możecie poświęcić swe interesy w świecie przedsiębiorczości i konkurencji, nawet kosztem dokonania zmiany na mniej wymagające warunki życia. R2033:1 Stawiajcie wasze ciała. Starajcie się wszystko czynić ku chwale Bożej, abyście mogli Go uwielbić w duchu i umyśle, które są Jego. Proście Pana, aby raczył wykorzystać was w swej służbie. Piszcie listy, wysyłajcie ulotki. Q614:1 „Zgromadźcie mi wiernych moich, którzy zawarli ze mną przymierze przez ofiarę” (Ps. 50:5). Nikt nie może być świętym bez ofiary. Zapis Obj. 11:18 czyni różnicę pomiędzy tymi, którzy się boją imienia Boga, a świętymi. R156:3* Chrzest z wody jest symbolem połączenia się z Chrystusem w Jego śmierci. Jest to świadectwo składane przed braćmi, że osoba ta już pokutowała, została usprawiedliwiona i poświęcona. HG284:4 Krew Abla wołała do Boga o sprawiedliwość. Krew Jezusa wołała do Boga o miłosierdzie nad grzesznikiem. Poprzez szczególne przymierze Jezus i Jego wybrany Kościół kładą swe życie w ofierze za Adama i jego rodzaj. PD12/21 Jest to jedyny sposób, poprzez który możemy znaleźć się wraz z Nim na poziomie duchowym. Jeżeli zachowamy naturę ludzką, nigdy nie wejdziemy do nieba. Ci, którzy nie są spłodzeni z góry, mogą otrzymać ziemskie błogosławieństwa, ale nie niebiańskie. Q610:4 „A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota” (Mat. 7:14). Obecnie jest tylko jedna droga. Nikt nie może zmienić zasad nią rządzących wbrew temu, co postanowił Bóg: zaprzyj się samego siebie, weź swój krzyż i naśladuj Jezusa. Q399:T Ci, którzy przyjmują zaproszenie, mają przywilej ofiarowania całego swego ziemskiego czasu, talentów, majętności, itp. SM430:1; R3870:1 Wielkie Grono zaniedbało sposobności ofiarowania swego życia, czasu, wpływów i pieniędzy w służbie Pańskiej. R5423:3 Każdy członek musi dokończyć dzieła stawienia swego ciała żywą ofiarą przed epifanią lub apokalipsą Pana w mocy i wielkiej chwale, ale nie przed Jego paruzją. R4543:6 Pod koniec tego miłego dnia przyjdzie kres wszelkiej możliwości ofiarowania ludzkiej natury dla zdobycia udziału w niebieskiej naturze. SM49:T Najwyższy Kapłan według porządku Melchizedeka nie składa ofiar, lecz jest kapłanem błogosławiącym. On składał ofiary, gdy był jeszcze w ciele. SM140:T Niewielu wzięło pod uwagę to posłannictwo skierowane do Kościoła albo posłannictwo skierowane do świata, aby prowadzić dobre życie; tym samym musi przyjść ucisk, ponieważ zdeprawowany lub cielesny umysł jest przeciwny prawu Bożemu. A309 Świętą, miłą – Pełną lub całkowitą Q457:T Usprawiedliwioną (uznana za doskonałą) poprzez wiarę w zbawienną ofiarę Chrystusa. R5318:4, 1262:5 Uznaną za świętą, usprawiedliwioną darmo od grzechu poprzez zasługę krwi Jezusa. R4464:1, 5836:6, 4966:4, 4759:2, 4640:5, 2987:5, 1586:2; Q69:2; CR58:6; SM430:1 Odkupioną, usprawiedliwioną, a tym samym przyjemną; w przeciwnym razie nie mielibyśmy niczego, co moglibyśmy ofiarować Bogu. A196; F152 Musimy być usprawiedliwieni przez wiarę w Chrystusa, zanim będziemy mieć cokolwiek przyjemnego, co moglibyśmy złożyć na Bożym ołtarzu; musi to być przyjęte przez Boga z rąk naszego Najwyższego Kapłana, zanim staniemy się Jego królewskim kapłaństwem. F122 Ponieważ Bóg nie przyjmuje za ofiarę niczego, co jest splamione, my, jako członkowie skażonego i potępionego rodzaju ludzkiego, nie możemy być przyjęci dopóki najpierw nie zostaniemy uznani za usprawiedliwionych od wszelkiego grzechu. F116; R1586:2 Zasługa Odkupiciela jest zastosowana względem Kościoła przez (z powodu) wiary – w celu zakrycia słabości i skaz jego ciała, aby ciało to mogło być przedstawione jako święte i przyjemne dla Ojca. R5079:4 Nasza ofiara musi być bez skazy, nie może być brudna ani grzeszna; musimy być usprawiedliwieni darmo od wszystkich rzeczy, „święci”, dzięki oczyszczeniu we krwi Chrystusa, jeżeli mamy być przyjemni Bogu. R882:5 Kościół musi być najpierw „darmo usprawiedliwiony od wszystkich rzeczy”, zanim w jakimkolwiek stopniu będzie mógł spełnić warunki wysokiego powołania. R2629:6, 1262:5 Poświęcenie wszystkiego, co posiadamy, daje nam prawo zastosowania zasługi Jezusa, przybrania szat weselnych okrywających nasze niedoskonałości. Jego zasługa czyni nas przyjemnymi w oczach Bożych. R5559:6 Nasza ludzka natura, odkupiona poprzez śmierć naszego Pana, musi w oczach Jehowy być równie czysta i doskonała, jak była nią ludzka natura Jezusa, ponieważ to Jego doskonałość została nam przypisana. R297:6 Ci, którzy już się poświęcili, powinni dokończyć dobrego dzieła, które zaczęli. R5423:1, 5031:5 Ci, którzy jeszcze nie dopełnili swego poświęcenia, mogą zostać przyjęci przez Boga dzięki przypisanej zasłudze Chrystusa, jeżeli uczynią ten krok poświęcenia. R5423:1, 4854:6, 4634:1, 4632:4; Q658:4 Jeżeli dają oni posłuch Boskiemu wezwaniu i stawiają swe ciała jako żywą ofiarę, wówczas Pan wychodzi im naprzeciw i spotyka ich w połowie drogi. R4629:2 Mistrz pojawił się w obecności Bożej, dokonawszy dzieła swego ofiarowania, w celu przypisania wierzącym swej zasługi dla okrycia ich niedoskonałości i umożliwienia im stawienia się przed Ojcem. R5003:5 Pięćdziesiątnica była dowodem na to, że Kościół został odkupiony, że sprawiedliwość została zaspokojona, a grzechy wymazane. Wówczas to Najwyższy Kapłan rozpoczął niezwłocznie druga ofiarę ze swych członków. R4518:6 Jezus jest wielkim Orędownikiem dla wszystkich tych, którzy pragną wejść jako członkowie Jego Ciała. Z uwagi na zasługę Orędownika, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego, Ojciec usprawiedliwia nas darmo. CR173:4 Usprawiedliwienie z wiary jest konieczne, ponieważ nic nieczystego ani nic, co nie jest święte, nie może się znaleźć na Pańskim ołtarzu. R4398:2 Nasz Pan Jezus, działający jako nasz Orędownik, czyni z nas ofiary przyjemne; tylko gdy staniemy się ofiarą przyjemną, możemy stawić nasze ciała; gdy to się stanie, nasz Ojciec je przyjmuje. R4764:3 Tylko z uwagi na naszą relację do wielkiego Orędownika. R4632:4 Nie przychodzimy do Boga w sposób bezpośredni, lecz za pośrednictwem Najwyższego Kapłana, który przypisuje swą zasługę i zalicza naszą ofiarę jako część swej własnej. Zostaliśmy stawieni w Boży sposób i zostaliśmy przyjęci. R5423:6 Nasze ofiary dla Jehowy, nasze małe „wszystko”, byłyby nie do zaakceptowania, ponieważ byliśmy dziećmi gniewu, jednakże nasz Najwyższy Kapłan czyni je zdatnymi do przyjęcia. „Bogu niech będą dzięki” (2 Kor. 9:15). HG595:4 Gdy Najwyższy Kapłan przedstawia nas Bogu, okrytych Jego własną zasługą jak szatą, mamy zapewnienie, że nasze ofiary są przyjemne. R5006:5 Jesteśmy uczestnikami w ofierze, nasza ofiara jest uznawana przez Boga za świętą z uwagi na naszą wiarę i społeczność z Najwyższym Kapłanem. R4390:2 Obie ofiary były składane przez kapłana, nie przez cielca ani nie przez kozła; gdy nasz Pan przedstawi krew swej drugiej ofiary (krew swego Kościoła), będzie to przedłożenie „jego własnej krwi”. R4546:6 Śmierć naszego Pana, przedstawiona w śmierci cielca, została zastosowana za domowników wiary, usprawiedliwiając ich darmo od wszelkiego grzechu i dając im możliwość stania się przyjemnymi ofiarami. R4340:4, 1262:5 Od czasu, kiedy nasz Pan ofiarował się na Kalwarii (podstawa dla Nowego Przymierza), kompletuje swe „lepsze ofiary” przedstawiając ciała swych świętych, przyjemnych i godnych przyjęcia przez Boga. R5285:6 Odkupiciel przypisuje Kościołowi zasługę swej ofiary i czyni go zdatnym do przyjęcia jako część swej własnej ofiary. Q376:3 Ponieważ Chrystus staje się ich poręczycielem. R4634:1 Chrystus nadal potrzebuje swej sprawiedliwości, lecz nie potrzebuje już prawa do swego ziemskiego życia oraz sprawiedliwości, jaka szła w parze z tym prawem; przypisuje On je Kościołowi, co jest wystarczające, aby uczynić ich ofiarę świętą. Q339:1 Nie mamy prawa do wiecznego życia, a posiadamy jedynie niewielką cząstkę życia przekazaną nam od Adama. Jezus dzięki swej ofierze ma moc, aby obdarzyć nas restytucyjnym prawem do życia, abyśmy mogli je złożyć w ofierze. Q141:T Nasza wola zostaje odnowiona, lecz musimy doprowadzić każdą myśl do harmonii z wolą Bożą: najpierw poprzez naukę postępowania zgodnie ze sprawiedliwością, następnie przez szukanie tego, co jest Mu całkowicie przyjemne, a w końcu przez posłuszeństwo Jego doskonałej woli. R4830:6 Oczyszczenie przez usprawiedliwienie z wiary ma na celu oczyszczenie nas, abyśmy mogli być przyjemnymi ofiarami na Jego ołtarzu. R4493:4 Usprawiedliwienie z wiary jest nam dane w pewnym celu i w pewnym czasie – dla umożliwienia nam złożenia w ofierze ziemskich praw restytucyjnych, które uzyskał dla nas Jezus. CR58:6 Jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę w krew Jezusa. Dzięki temu osiągamy stan usprawiedliwienia, przypisanego nam w celu umożliwienia nam ofiarowania naszych ziemskich praw. Zostajemy „zanurzeni w Jego śmierć”. CR75:6 Jest jeden standard, jaki musi być osiągnięty, zanim ktokolwiek zostanie przyjęty przez Ojca jako członek Ciała Chrystusowego. Krokiem tym jest poświęcenie, nawet aż na śmierć. Następnie Odkupiciel przypisuje swą zasługę. CR88:5 „Duszę moją pokrzepia” (Ps. 23:3) – zapis ten odpowiada naszemu usprawiedliwieniu do życia. Przez wiarę wierzący otrzymuje całkowite odnowienie swej duszy, aby miał co ofiarować Bogu. R3269:5 „W Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni”. Wszyscy, którzy przez wiarę uchwycili się tego nowego źródła życia, zostają przez Boga uznani jako mający w nim udział tak, że mają dostęp do Ewangelii, która rozpoczęła się wraz z naszym Panem. R875:6* Nasze ofiary są uznawane za święte z uwagi na przypisanie zasługi Chrystusowej. Ofiary te są przyjmowane przez Boga, który spładza ofiarującego do nowej natury jako Nowe Stworzenie. R4591:6 Nasza dobrowolna służba i ofiarowanie jako Nowych Stworzeń. R4495:1 To wpływ ducha Głowy, jakim są oni obdarzani, sprawia, że ofiarują oni usprawiedliwione ciało. R4398:5 Od chwili całkowitego poświęcenia się Jego woli zostajemy łaskawie uznani przez Boga za świętych przez Chrystusa, ponieważ taką winna być nasza wola i nasz wysiłek; mamy walczyć z naszymi niedoskonałościami. R1739:2, 1262:5 Każdego dnia chrześcijanie powinni czynić rozrachunek z Panem. Jeżeli wyjdą na jaw ich braki, powinni niezwłocznie ubiegać się o przebaczenie przez zasługę ofiary Zbawiciela. R5420:5 Wszyscy członkowie Ciała Mesjasza przeszli drogę krzyża – uznając swe własne niedoskonałości oraz Jezusa i Jego ofiarę jako zadośćuczynienie za swe grzechy. SM186:T Nasze grzechy zostały łaskawie przykryte zasługą Jego ofiary. Tym samym chłosta, jaka nas dosięga, nie jest karą za niedoskonałości naszego ciała, lecz ma charakter dyscyplinujący, abyśmy byli w Nim zupełni. R3133:4 Wielu wydaje się, że wystarczy oddać pewną część swego czasu i środków. Kain przyszedł z taką ofiarą i nie została ona przyjęta. Lepsza ofiara Abla została przyjęta. R328:6* Patrząc na przykłady Kaina i Abla, Izaaka i Ismaela, Jakuba i Ezawa, starajmy się ofiarować Bogu takie ofiary, jakie On chętnie przyjmuje, w odpowiednim duchu, tak, jak uczyniła to nasza Głowa. On jest naszym doskonałym wzorem. R2778:5 Nie dziesięcinę, lecz wszystko, co posiadamy (Łuk. 14:33). Tak Chrystus powiększył Zakon. Mamy oddać wszystko, co możemy, w tak bezpośredni sposób, jak to jest tylko możliwe, zaś pozostała część winna być Mu oddana w bardziej pośredni sposób. HG583:1 Ofiara nie jest obowiązkiem ani wymogiem. Ojciec nigdy nie wymusza ofiar, lecz je przyjmuje. Teraz jest miły czas dla dokonywania tych ofiar i takie są warunki społeczności z Nim. R5422:3

144.000 zostało usprawiedliwionych z wiary w krew Jezusa, która uczyniła ich ofiarę zdatną do przyjęcia. Ich ofiary nie zostały wymuszone sprawiedliwością, w związku z czym, otrzymują wielką nagrodę. R4262:5

Jako synowie i dziedzice. R1008:4 Starożytni Święci stawili swe ciała i swe życie, lecz Bóg nie chciał przyjąć na swój ołtarz niedoskonałego stworzenia. Naśladowcy Jezusa są przyjmowani, ponieważ zostali uczynieni doskonałymi przez Odkupiciela. R4836:1 Trzy i pół roku po wydarzeniach na Golgocie, gdy Bóg przekazał posłannictwo Ewangelii Korneliuszowi, Jego łaska została otwarta dla pogan tak jak dla Żydów – „przegroda muru nieprzyjaźni” została zburzona (Efez.2:14). R5101:1 Teraz jest czas, gdy Bóg nas przyjmie. Czas ten nie będzie trwał zawsze. Ustanie on, gdy ostatni członek klasy Oblubienicy zostanie zgromadzony i wówczas ofiary nie będą już więcej sprawowane. CR55:4 Nasz Najwyższy Kapłan nie zastosuje zasługi swego okupu za świat, dopóki nie nadejdzie koniec tego wieku, gdy zaprzestanie wykorzystywać ją na rzecz Kościoła – umożliwiając pociągniętym przez Ojca stawienie siebie jako ofiarę. R4832:2 Pod koniec tego wieku krew „święta i przyjemna”, dzięki zasłudze Jezusa, zostanie zastosowana „za cały lud”. R4537:6 Bogu – Któremu została zapłacona cena. E450; R685:4 Ponieważ ofiara naszego Pana była pod każdym względem przyjemna dla Ojca. R4546:3, 4965:2, 4390:2; Q489:6 Duchowa („rozumna”, BG) służba – Wiara w Odkupiciela, której towarzyszy ofiarowanie na służbę sprawiedliwości, owocuje usprawiedliwieniem – lecz nie jest równoznaczna z ofiarą. Ofiara jest aktem dobrowolnym, a nie wymaganym. F152 Każdy inny sposób postępowania jest nierozsądnym, nieracjonalnym, niemądrym. R3326:4 Odmowa przyjęcia tej oferty oznaczałaby infantylność osądu, słabość umysłu. R5424:1,4 Dla Jezusa była to rozsądna służba, a zatem, dla nas, z pewnością, powinna ona być jeszcze bardziej rozsądna. R5423:2 Byłoby bardzo nierozsądnym, aby przyjąć wspaniałą Bożą łaskę, a następnie zaniechać prowadzenia życia zgodnie z wymogami, jakie się z nią wiążą. R5423:4 Poświęcenie się jest normalną reakcją dla wszystkich inteligentnych Bożych stworzeń. R5134:2, 5477:3, 5423:1 Wdzięczny trędowaty był przykładem charakteru, jakiego Bóg poszukuje. Jeżeli zostaliśmy usprawiedliwieni, oczyszczeni, okryci, pobłogosławieni i objęci łaską, powinniśmy w zamian paść przed Nim na twarz jako żywe ofiary. R2723:1 Każdy, kto posiada ducha zdrowego zmysłu, zdolnego rozważyć zalety i wady obecnego życia w porównaniu z wiecznym życiem w Bożym Królestwie, musi wyznać, że zasadnym jest złożenie w ofierze naszego życia. R2659:4 Oddanie się przez nas Panu było „odpowiedzią dobrego sumienia dla Boga” (1 Piotra 3:21, przekład Biblii Króla Jakuba). SM345:1 Jeżeli było właściwe dla Żyda, aby oddawać jedną dziesiątą całego swego przychodu na dobroczynne cele, o ileż bardziej właściwe jest, abyśmy my, którzy zostaliśmy objęci jeszcze większą łaską, oddali naszemu Bogu wszystko, co posiadamy. R2486:4 Tak by było, gdyby nie została obiecana żadna nagroda. R1586:2 Jedyny bezpieczny sposób postępowania dla każdego z usprawiedliwionych leży w poświęceniu, to znaczy, w dobrowolnym i zupełnym poddaniu się Chrystusowi. Wszyscy, którzy zdają sobie sprawę z wolności płynącej z przebaczenia w Chrystusie, winni się Mu oddać. R1066:5 Pan nie zaprasza nas obecnie do ofiarowania samych siebie bez jakiejkolwiek nagrody. R5423:2 Nagroda, jaka się z tym wiąże, jast niewyobrażalnie upragnioną i cenną. R5423:4 Oddawszy naszą wolę Panu i wyruszywszy w pielgrzymkę wąską ścieżką, powinniśmy starać się zrozumieć, na czym ma polegać nasza rozsądna służba dla Niego, jakie rzeczy są przyjemne, a jakie naganne. R5745:1 Powinniśmy starać się zrozumieć, co Biblia nazywa „rozsądnym” – gorliwe pragnienie oddawania Bogu dziękczynienia za Jego wielkie miłosierdzie i miłość, oraz poznawania Bożej woli, abyśmy mogli ją czynić. R5677:6 Doszedłszy do miejsca, gdzie stajemy się odbiorcami niebiańskich błogosławieństw i łaski tej społeczności, powinniśmy uznać za rozsądną służbę stawienie własnych ciał jako żywych ofiar dla Niego. R3966:2 Dzięki Bogu nie jesteśmy już obcymi, ponieważ usłyszeliśmy głos Mistrza i przyjęliśmy Pańską łaskę, zapewnioną nam w ofierze Odkupiciela, oraz weszliśmy do miejsca świętego. CR35:1 Rozdział ten łączy się z Psalmem 121 oraz zapisem Mat. 6:33, jako opisami „szczęśliwego zakończenia”. HG474:5 Gdy już odpowiedzieliśmy na Boskie „powołanie” i weszliśmy w przymierze ofiary z Chrystusem (Ps. 50:5) aż na śmierć wraz z Nim, wówczas wymagane są uczynki, zaparcie się samego siebie i cierpienia. R4494:4 Cały Kościół wylewa aż na śmierć swoją duszę, bierze udział we wszystkich cierpieniach Pana, w związku z czym, będzie mieć udział we wszystkich Jego radościach i błogosławieństwach. SM783:1 Czytamy o częstych odwołaniach się do rozsądku, który jest zaspokajany odwołaniami do Boskiej prawdy: Bóg oczekuje od swego ludu okazania rozsądnej wiary, wypływającej z logicznego rozumowania, opartego na ustalonych przesłankach. R1566:1 Jedynie nowy umysł, zabezpieczony przez poświęcenie całego istnienia Bogu, będzie w stanie przeobrazić zdeprawowane serce. Polegając jedynie na doskonaleniu intelektu, świat wspiera się na złamanej lasce. R1189:6 Ludzie twierdzący, że są chrześcijanami, nie zostali nauczeni zbliżać się do Boga we właściwy sposób. Nigdy nie przeszli oni od potępienia do usprawiedliwienia, przez wiarę w Jezusa i poświęcenie się Bogu. CR494:5 Jeżeli ktokolwiek stawi się Bogu po wyznaczonym czasie, zostanie nagrodzony wraz ze Starożytnymi Świętymi. Ofiara jest rozsądną służbą, a Bóg daje wielkie nagrody. R4836:2