Ewangelia św. Mateusza 5:3
5:3 Błogosławieni ubodzy w duchu; albowiem ich jest królestwo niebieskie.
Komentarz
- Błogosławieni
- Znacznie bardziej niż szczęśliwi. Szczęście jest zazwyczaj skutkiem przyczyn zewnętrznych, podczas kiedy słowo błogosławieni niesie ze sobą myśl o rzeczach wspaniałych, czy zaszczytnych.[1]
- Szczęście opisuje radosne nastroje, które zdarzają się od czasu do czasu; błogosławieństwo natomiast odnosi się do bezustannej radości i dobrego samopoczucia, które jest wynikiem osiągnięcia harmonii charakteru z Boskim.[2]
- Kontrast pomiędzy Dziesięcioma Przykazaniami a ośmioma błogosławieństwami obrazuje różnicę pomiędzy Wiekiem Żydowskim a Wiekiem Łaski.[3]
- Błogosławieństwa wskazują na określone owoce Ducha Świętego, niezbędne do tego, żeby otrzymać łaski, jakimi Ojciec chce nas obdarzyć przez Chrystusa.[4]
- W wybrane niedziele zalecamy czytanie i rozważanie nad opisanymi cechami i wypowiedzią Apostoła Pawła na temat tych samych cech w 1 Kor. 13.[5]
- Ubodzy w duchu
- Pokora jest fundamentem Pałacu Błogosławieństw.[6]
- Greckie słowo oznacza „niezwykle ubodzy, w całkowitej nędzy.”[7]
- Pierwszy stan błogosławieństwa w pewnym sensie zawiera w sobie wszystkie pozostałe. Jest przejściem, przedpokojem Domu Błogosławieństwa, z którego istnieje dostęp do wszystkich pozostałych pokoi.[8]
- Nie zamożni, wykształceni, wpływowi, władcy, zarozumiali i próżni, lecz ci, którym brakuje poczucia własnej wartości, którzy uznają swoją małość i niedoskonałość.[9]
- Niemniej jednak, ewidentnie umiarkowany niedostatek jest najbardziej korzystnym stanem dla nas w obecnej – słabej i upadłej – sytuacji.[10]
- Pokorni i dzięki temu bardziej podatni na naukę.[11]
- Chociaż nie każdy, kto jest pokorny, odziedziczy Królestwo, to jednak nie może ono być osiągnięte przez kogoś, kto nie jest pokorny.[12]
- Bóg nigdy by nie zaakceptował jako członka Królestwa kogoś, kto byłby zawładnięty poczuciem dumy i samolubnej ambicji.[13]
- Niekoniecznie ubodzy w sensie – bez pieniędzy. Niektórzy ludzie będący bez pieniędzy lub zdolności intelektualnych czy osiągnięć bywają bardzo dumni w duchu.[14]
- Pełne uznanie naszego duchowego ubóstwa jest niezbędne, zanim będziemy gotowi, aby otrzymać miary dostarczonej łaski Boskiej.[15]
- Jedynie kiedy jesteśmy mali we własnych oczach, Bóg może posługiwać się nami bez szkody dla nas samych.[16]
- Łukasz pomija „w duchu”; ci, którzy stali się ubodzy w różnym znaczeniu tego słowa, zarówno finansowo, społecznie czy w jakikolwiek inny sposób, poprzez poświęcenie się. Błogosławieni są wszyscy poświęcający się.[17]
- Jeżeli sukces wczorajszego dnia wprawia cię w niepokój pod wpływem dzisiejszego upokorzenia, to uważaj; nie jesteś wystarczająco ukształtowany duchowo.[18]
- Ich jest Królestwo Niebios
- Są przyszłymi królami i kapłanami nowego porządku.[19]
- Tym wszystkie miłosierne obietnice i nauki mądrości i pocieszenia oraz polecenia są dane.[20]
- Nawet teraz stanowią zarodek Królestwa.[21]
- Jedynie ubodzy w duchu mogą sprostać dyscyplinie i nauce niezbędnej do tego, aby mogli zostać wcieleni do Królestwa.[22]
Przypisy
- ↑ R-2249:6
- ↑ R-3733:2
- ↑ R-5003:2
- ↑ R-2249:3, R-2240:1
- ↑ R-2240:1, R-2234:5, R-2205:6
- ↑ R-5003:5
- ↑ R-2250:1
- ↑ R-2249:6
- ↑ R-3733:6, R-5991:5, R-2139:1
- ↑ R-2250:1
- ↑ R-4969:4, R-4557:3
- ↑ R-2585:2
- ↑ R-5003:5, R-2585:3
- ↑ R-2585:5, R-1920:5
- ↑ R-2250:1
- ↑ R-1920:5
- ↑ R-1493:5
- ↑ R-1920:6
- ↑ R-2139:5
- ↑ R-5991:5
- ↑ R-2139:4
- ↑ R-2139:4